عشق تو اُفتد اَر بِسر دگر ز سَر نمی‌شود
 

آتش عشق نازنین که بی ثمر نمی‌شود
 

خاکم اگر مقر شود مهر تو در نمی‌شود
 

بی همگان بسر شود بی تو بسر نمی‌شود
 

داغ تو دارد این دلم جای دگر نمی‌شود
 

کون و مکان ز هست تو، قاعدة الست تو
 

بقای آن ز بست تو، زحکمت نشست تو
 

نجات بت‌پرست تو، مُهر شود به شصت تو
 

دیدة عقل مست تو چرخة چرخ پست تو
 

گوش طَرَب بدست تو، بی تو بسر نمی‌شود
 

دل شده کوش می‌کند، حلقه بگوش می‌کند
 

عشق خروش می‌کند، گوش بگوش می‌کند
 

خفته بیهوش می کند، بوش چو بوش می‌کند
 

جان زتو جوش می‌کند،دل زتو نوش می‌کند
 

عقل سروش می‌کند، بی تو بسر نمی‌شود
 

لطفِ تو شد حصارِ من رحمت تو نثار من
 

زِخوانِ توست بارِ من، گردش روزگار من
 

خزان دَهی بهار من، کویر لاله‌زار من
 

خمر من و خُمار من باغ من و بهار من
 

خواب من و قرار من، بی‌ تو بسر نمی‌شود
 

ماه هلال من توئی، قدرت بال من توئی
 

نقش جمال من توئی، در خط و خال من توئی
 

رفته و حال من تویی، قیل و مقال من توئی
 

جاه و جلال من توئی،ملکت و مال من توئی
 

آب زلال من توئی، بی ‌تو بسر نمی‌شود
 

روز به ابتدا روی، شام به انتها روی
 

گاه به کیمیا روی، بردل بی‌ریا روی
 

گه بدر خطا روی، سر زده بر شفا روی
 

گاه سوی وفا روی، گاه سوی جفا روی
 

آنِ مَنی کجا روی، بی تو بسر نمی‌شود
 

بینی و گه دم نزنی، گر بزنی کم نزنی
 

سَر که بِره میشکنی، سر چو گران برفکنی
 

کار نه آن می نکنی، نیست گره وا نکنی
 

دل بنهند بَر کنی، توبه کنند بشکنی
 

این همه خود تو میکنی، بی تو بسر نمی‌شود
 

کون و مکان که بَر شدی، ز بود تو اثر شدی
 

هر که ز تو بدر شدی، قصة او بسر شدی
 

ز هر دری تو در شدی، ز خاک پات زر شدی
 

بی تو اگر بسر شدی، زیر جهان زبر شدی
 

باغ ارم سَقَر شدی، بی تو بسر نمی‌شود
 

گر که ز غم بِهَم شوم، یا که چو بید خم شوم
 

مانده ز بازدَم شوم، اسیر صد ستم شوم
 

به عشقت ای صنم شوم، ز بندگی نه کم شوم
 

گر تو سری قدم شوم، ورتو کفی علم شوم
 

ور بروی عدم شوم، بی‌ تو بسر نمی‌شود
 

تنم ز خاک رُسته‌ای، احسنتم بگفته‌ای
 

گوهر جان بِسُفته‌ای، جان به تنم نهفته‌ای
 

آبرویم نَرُفته‌ای، عیب مرا نَجوسته‌ای
 

خواب مرا ببُسته‌ای، نقش مرا بِشُسته‌ای
 

وز همه‌ام گسسته‌ای، بی‌ تو بسر نمی‌شود
 

کار تو شد بکار من، دست تو شد حصار من
 

درد تو لاله‌زار من، یاد تو شد قرار من
 

هزار باره بار من، سَبُک شد از نگار من
 

گر تو نباشی یار من، گشت خراب کار من
 

مونس و غمگسار من، بی‌ تو بسر نمی‌شود
 

به عقش روت دلخوشم، از آن بود که سرخوشم
 

بباغ و دشت مهوشم، بی تو عدوی سرکِشم
 

بی تو چو ساز ناخوشم، اسیر رنج و چالشم
 

بی تو نه زندگی خوشم، بی تو نه مردگی خوشم
 

سر ز غم تو چون کشم، بی تو بسر نمی‌شود
 

من که نیایم به عدد، کار تو کرده‌ام دو صد
 

پاک دلم ز هر حسد، نموده‌ای تا به ابد
 

پناهیا صبح دَمَد، شمس تو راست مُستَند
 

هر چه بگویم ای سَنَد، نیست جدا زنیک و بد
 

هم تو بگو به لطف خود، بی تو بسر نمی‌شود.