به گزارش هزاره سوم  به نقل از بولتن؛

همانطور که در اخبار آمد، جان کری وزیر امور خارجه‌ی امریکا در شامگاه روز جمعه 4 بهمن ماه و تنها 24 ساعت بعد از چراغ‌ سبز مجدد رئیس‌جمهور روحانی به یانکی‌های تروریست، سخنان گستاخانه‌ای به زبان راند:

 «ما اجازه نخواهیم داد که ایران در راه اندازی رآکتور اراک گامی بردارد. ما به ایران هرگز اجازه نخواهیم داد که نیروگاه اراک را راه اندازی کند. اظهارات آقای روحانی درباره‌ی اینکه ایران به دنبال سلاح هسته‌ای نیست بی معنی است مگر اینکه اقدامات عملی ببینیم. آقای روحانی روز گذشته اعلام کردند که ایران انگیزه‌ای برای ساخت سلاح هسته ای ندارد، حالا ایران فرصت دارد آن را ثابت کند. دیروز آقای روحانی اینجا بود و گفت ما می‌خواهیم با دنیا تعامل کنیم. اگر درباره صحبت‎های خود جدی هستید اثبات آن ساده است. کشوری که برنامه‌ی هسته‌ای صلح‌آمیز میخواهد چرخه‌ی غنی‌سازی در زیر زمین نمی‌خواهد، رآکتور آب سنگین نمی‌خواهد.»

جالب اینجاست که اکثر روزنامه‌های افراطی اصلاح‌طلب، حتی حاضر به پوشش خبری جزئی این توهین‌ بزرگ نشدند و این در حالی‌ست که همین نشریات، با کوچک‌ترین کرشمه‌ی جنابان یانکی، تیتر اصلی روزنامه‌های‌شان را به آن قضیه اختصاص می‌دادند. برای درک بهتر این قضیه، صفحه‌ی اول پنج روزنامه‌ی مشخص افراطی اصلاح‌‌طلب را در دو حالت مختلف برای‌تان به نمایش کشیدیم.

حالت اول: اوباما گفته اگر کنگره تحریم جدیدی تنظیم کند من آنرا وتو می‌کنم. و این در حالی‌ست که خیلی‌ از کارشناسان معتقدند که لغو تحریم‌های امریکایی بیشتر از آن که واقعی باشد، حالت صوری دارد و اگر کنگره‌ی امریکا بخواهد تحریمی تصویب کند، می‌تواند آن را در قالبی ارائه دهد که اوباما نتواند آنرا لغو کند. همچنین همه می‌دانیم که گذشته از بحث قضایی ماجرا، دولت اوباما آن قدر بدهی سیاسی به کنگره دارد که نمی‌تواند جلوی خواسته‌های آن بایستد. در این شرایط، ببینید روزنامه‌های اصلاح‌طلب چگونه به پوشش خبری این قضیه پرداختند:

حالت دوم: همان حالتی‌ست که در بالا توضیح دادیم. جان کری گستاخی کرده و اصلاح‌طلبان مدعی وطن دوستی حتی کک‌شان هم نگزیده. یکی نیست به این‌ها بگوید اگر غیرت ملی ندارید، حداقل اخلاق حرفه‌ای را رعایت می‌کردید و تنها دست به پوشش خبری این توهین بزرگ و جبران ناپذیر می‌زدید.

البته خدا را شکر که در این روزها، هنوز کسانی پیدا می‌شوند که هم کار روزنامه‌نگاری بلدند و از آن مهم تر این که نسبت به ارزش‌های دینی، ملی و اخلاقی جامعه‌ی‌شان حساس هستند.