به گزارش شبکه خبری هزاره سوم  امروزه برای ارتش‌های دنیا، واکنش سریع به حملات احتمالی دشمن از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است، به طوری که کشورهای قدرتمند، هزینه‌های فراوانی جهت تربیت نیروهای کماندویی، تجهیز و آماده سازی آنها صرف می‌کنند. در جنگ‌های امروزی وجود نیروهای واکنش سریع و انجام عملیات سریع یک ضرورت محسوب می‌شود.

مردانی که وقتی در میان آنها قدم می‌زنید در هر گوشه از پادگان‌هایشان تکاپو و تحرک زایدالوصفی به چشم می‌خورد، از یک گوشه صدای تمرین تیراندازی شنیده می‌شود، عده‌ای دیگر تازه از تمرین‌های خود در مناطق خارج شهر بازگشته‌اند و هرکدام با چند اسلحه و تجهیزات دیگری که در دست دارند از اتوبوس‌ها پیاده شده وارد پادگان می‌شوند.

یگان رهایی گروگان

تیپ 65 نیروی زمینی ارتش یکی از یگان‌های ویژه این نیرو است که کارکنان آن با کسب مهارت‌ها و تخصص‌های گوناگون و طی دوره‌های مختلف طاقت فرسا، هر کدام در قامت یک تکاور تمام عیار بعضا به صحنه‌های واقعی نبرد وارد می‌شوند و به همین دلیل نیز از آنها در ماموریت‌هایی صعب و طاقت فرسا استفاده می‌شود که شاید دیگر کارکنان نیروهای مسلح به راحتی یارای انجام و به اتمام رساندن آن ماموریت‌ها را نداشته باشند.

موقعیت جغرافیایی، وضعیت جوی، شرایط زمین، تاریکی یا روشنایی هوا هیچ کدام بر روند اجرای عملیات و ماموریت یگان‌های تیپ 65 تاثیر نمی‌گذارد چرا که این نیروها تمام آموزش‌های لازم در رابطه با نبرد در کوهستان، جنگل، کویر، اسکی، غواصی و پرش با چتر را پشت سر می‌گذارند و علاوه بر همه اینها هر کدامشان با توجه به یگان عملیاتی خود از تخصص‌های ویژه دیگری هم برخوردار می‌شوند.

اگر نگاهی به روند تاریخ شکل‌گیری این تیپ بیندازیم درمی‌یابیم که در سال 1332 برای اولین بار 10 نفر از کارکنان پایور نیروی زمین ارتش برای طی دوره چتربازی به کشور فرانسه اعزام شدند و پس از طی دوره‌های زمینی و هوایی مختلف به کشور مراجعت کرده و واحد چتربازی را در سال 1334 پایه گذاری کردند.

این واحد در سال 1338 گردان چتربازی نامیده شد. همان سال تیپ ویژه هوابرد به نام تیپ نیروهای مخصوص با سازماندهی 5 گردان عملیاتی، یک گردان پشتیبانی، یک دسته مخابرات و گروهان قرارگاه و آموزشگاه جنگ‌های نامنظم تشکیل شد.

اما به دلیل وابستگی کامل ارتش آن زمان به کشورهای غربی و به ویژه آمریکا، تمام آموزش‌ها و تجهیزات و ادوات مورد نیاز این نیروها تحت نظر مسشاران آمریکایی بود.

در سال 1349، رسماً عنوان یگان به تیپ 23 نیروهای ویژه هوابرد اختصاص یافت. یک سال پس از آن بود که با انجام تغییراتی در ساختار تشکیلاتی تیپ و پیچیده شدن عملیات های تروریستی و جایگزینی تکنیک‌ها و تاکنیک‌های نوین، دو یگان دیگر به نام یگان‌های رهایی گروگان و گروهان عملیات روانی به ساختار تیپ 23 اضافه گشت.

یگان‌های تیپ 65 به کلاه سبزها مشهورند

امروزه این دو گروهان که در تیپ65  نیروهای مخصوص نیروی زمینی ارتش وجود دارد و با برخورداری از کارکنان مجرب و جنگنده و مقاوم، می‌تواند در هر شرایطی که نیاز باشد در راستای تخصص خود گام مثبتی را بردارند، این نیروها با توانمندی بسیار بالای خود و با نمایش حرکاتی بسیار تماشایی که در برنامه‌های نیروی زمینی از خود به نمایش می‌گذارند، هربیننده‌ای را به خود جلب می‌کنند.

پس از پایان جنگ و به ثمر رسیدن از خودگذشتگی و دلاور مردی‌های غیور مردان نیروی زمینی ارتش، در سال 1370 فرماندهان و کارشناسان نظامی به این نتیجه رسیدند که یگان ویژه‌ای که دارای تمام خواص و ماهیت ویژه باشد، در بین یگان‌های ارتش مورد نیاز است.

پس از احساس نیاز به یک یگان واکنش سریع در همان سال تیپ 3 نوهد از لشکر 23 انتزاع و با 3 گردان عملیاتی نوهد و آموزشگاه جنگ‌های نامنظم، گروهان عملیات روانی، یگان رهایی گروگان، گردان پشتیبانی، دسته مخابرات و گروهان قرارگاه به فرماندهی سرهنگ پیاده غلامرضا فهیمی صالح در پادگان افسریه تشکیل و تحت عنوان تیپ 65 شناخته شد.

این یگان در سال‌های اخیر ضمن ادامه ماموریت‌های سازمانی مصوب و انجام آزمایش و رزمایش‌های یگانی به تقویت و تجهیز و سازماندهی نیروهای خود نیز پرداخته است.

در همین راستا با برنامه‌ریزی برای نوسازی، بازسازی و بهینه‌سازی تجهیزات و بهره‌گیری از آموزش و تکنیک‌های جدید و استفاده از علوم نوین نظامی و استفاده از علوم رایانه و الکترونیک نه تنها از قافله علم و دانش عقب نمانده بلکه خود را به بالاترین سطح در بین نیروهای ویژه ارتش‌های حرفه‌ای و مدرن جهان رسانده است.

این تیپ سازماندهی منحصر به فردی دارد. تیپ 65 با توجه به ماموریت‌های مختلفی که برای نیروهای مسلح کشور در نظر گرفته شده است، ماموریت‌های ویژه‌ای را بر عهده دارد و تقریبا می‌توان گفت نیروهای وظیفه در آن حضور ندارند البته نه به صورت صد در صد چون در بعضی از بخش‌ها از کارکنان وظیفه استفاده می‌شود اما یگان‌های عملیاتی غالباً از افسران و درجه داران پایور تشکیل شده‌اند.

به علت ماموریت‌های خاص و دشواری که به این تیپ ابلاغ می‌شود، کارکنان این تیپ باید دوره‌های خاص و ویژه را علاوه بر دوره‌هایی که همه کارکنان نیروهای مسلح طی می‌کنند، پشت سر بگذارند، به همین دلیل ویژگی‌های مهارتی خاصی پیدا می‌کنند.

نام این واحد نظامی هم بر اساس همین ویژگی‌ها، کاربردها، تخصص‌ها و ماموریت‌ها انتخاب شده است یعنی کارکنان این تیپ از نیروهای ویژه هستند و چون یکی از مهارت‌های خاص آنها نفوذ از طریق هوا به وسیله چتر با سایر لوازم پرنده مثل  کایت یا پاراگلایدر است، به همین دلیل به این واحد نام تیپ نیروهای ویژه هوابرد، اطلاق شده است.

هوابرد بودن این تیپ یکی از ویژگی‌های خاص آن محسوب می‌شود البته نفوذ از طریق دریا و زمین هم از تخصص‌های نیروهای تیپ است، عنوان (نوهد) هم خلاصه‌ای از همان نام نیروهای ویژه هوابرد است.

تکاوران این یگان با توجه به وظیفه‌ای که بر عهده دارند، همواه باید در اوج آمادگی باشند. نکته مهم این است که دست یافتن به آمادگی همیشگی، مستلزم طی یک سیکل آموزش خاص و انجام یک سری آموزش‌های ویژه در کنار برنامه‌های آموزش عادی است.

آمادگی خاص و به صورت صد در صد نیازمند این است که نیروها هم از نظر فیزیکی و هم از نظر اعتقادی در شرایط ایده‌آل باشند. یعنی از نظر فکری و ذهنی نیز باید بتوانند عملیات‌های دشوار را به اجرا درآورند.

البته نکته قابل توجه این است که نیروهای تیپ 65 نوهد، با غالب سلاح‌ها آشنایی داشته و امکان شلیک با آنها را در اختیار دارند.

آموزش شلیک و بکارگیری وینچستر، سلاح‌های تک تیرانداز، انواع کلت‌ها و مسلسل‌ها، انواع تیربارها، آر پی جی و دیگر دوش پرتاب‌ها، انواع سلاح‌های خودکار و نیمه خودکار و . . . از جمله آموزش‌هایی است که یگان‌های تیپ 65 دیده و کاملا با استفاده از این سلاح‌ها آشنا هستند.

از آن رو که کارکنان تیپ تحت شرایط خاص آموزشی و آمادگی قرار می‌گیرند و از آموزش‌های اعتقادی هم بهره‌مند هستند، به همین دلیل همیشه در شرایط آمادگی صد در صد به سر می‌برند تا در طول 24 ساعت شبانه روز و در تمام ایام سال به محض ابلاغ دستور، خودشان را به محل انجام ماموریت برسانند و با توجه به مهارت‌ها و تخصص‌هایی که دارند، ماموریت خود را به نحو احسن به پایان برسانند.

این نیروها با وجود آنکه دارای تجهیزات خاصی هستند اما به دلیل دست یافتن به اوج آمادگی، در هر شرایطی می‌توانند خود را در کوتاه‌ترین زمان ممکن به محل ماموریت برسانند که این قابلیت‌ها را فقط “یگان‌های واکنش سریع”، در سطح نیروهای مسلح دارند.