به گزارش شبکه خبری هزاره سوم به نقل از صراط نیوز؛ استفاده از اسید‌های صنعتی به عنوان سلاح ارتکاب جنایت از نیمه نخست قرن نوزدهم در انگلستان رواج یافت و سپس مانند بسیاری دیگر از پلیدی‌های فرهنگ غربی از طریق مستعمرات به دیگر نقاط جهان گسترش یافت؛ طوری که امروزه در مستعمرات سابق چه در آسیا و چه در آفریقا آمار استفاده از این شیوه ارتکاب جنایت قابل مقایسه با غرب است.
در حقیقت اگر چه یکصد و 80 سال پیش، در 31 ژانویه سال 1834 میلادی نشریه انگلیسی «ریفورمزگازت - Reformers' Gazette » طی یادداشتی در مورد خبر اعدام یکی از جنایتکاران اسیدی به نام «هیوکندی -Hugh Kennedy » نوشته بود: «...در نهایت اندوه می‌گوییم که ارتکاب جنایت با استفاده از اسید چنان در این بخش از کشور معمول شده که عملاً به لکه ننگی در شخصیت ملی انگلستان بدل گردیده است»
بنابراین گزارش هفت ماه پیش در دهم آوریل سال 2014 مجله «گاردین -Guardian » در مقاله‌ای با عنوان «شمار حملات اسیدی در انگلستان رو به افزایش است» با استناد به آمار‌های رسمی مربوط به شمار قربانیان، تعداد اینگونه حملات در انگلستان را طی سال 2013؛ 400 درصد بیشتر از سال 2012 اعلام کرد.
این مقاله درحالی منتشر شد که سازمان ملی خدمات بهداشتی انگلستان فقط برای مقطع زمانی 2011 تا 2012 بالغ بر 105 مورد مراجعه به بیمارستان‌های این کشور بر اثر حمله با اسید و سایر مواد خورنده به ثبت رسانده بود.
از نظر رسانه‌های غربی مهمترین قربانی اسید پاشی در دنیای معاصر خانم «کیت الیزابت پایپر - Kate Elizabeth Piper » متولد 12 اکتبر سال 1983 در «همپشایر» انگلستان می‌باشد که وقتی به عنوان یک مانکن لباس و مجری تلویزیونی به لندن نقل مکان کرد قربانی اسید پاشی شد.
علت قربانی شدن «کیت الیزابت پایپر - Kate Elizabeth Piper » بیست‌وپنج ساله در 31 مارس سال 2008 تلاش او برای خاتمه دادن به روابط عشقی با «دانیل لینچ - Daniel Lynch » ورزشکار 33 سالهای بود که حدود یک سال قبل این تاریخ، از یک ارتباط عادی در فیسبوک آغاز و پس از گفت‌وگوهای تلفنی ظرف دو هفته از ملاقات‌های حضوری در محل کار به رستوران‌ها و هتل‌ها کشیده شده بود.
محکومیت «استفان سیلوستر - Stephen Sylvester » عامل اسیدپاشی که خود حین اسید پاشی آسیب دید و «دانیل لینچ - Daniel Lynch » که با تلفن همراه او را به سوی «کیت الیزابت پایپر - Kate Elizabeth Piper » هدایت کرده بود حبس ابدی بود که در انگلستان پس 
از طی 6 تا 16 سال در صورت رضایت افسران پلیس زندان از رفتار زندانی لیزا هریس - Lisa Harris قابل بخشودگی خواهد بود و درباره میزان رضایت ماموران پلیس انگلستان از رفتار «دانیل لینچ - Daniel Lynch » در زندان هم بیش از این نمی‌توان گفت که وقتی در 28 ژانویه سال 2010 «دیلی میل - Daily Mail » خبر ارتباط رمانتیک خانم «لیزا هریس - Lisa Harris » افسر پلیس مسئول بند «دانیل لینچ - Daniel Lynch » در زندان و محاکمه او به دلیل تهیه تلفن همراه برای «دانیل لینچ - Daniel Lynch » در داخل زندان را به همراه نمونه‌هایی از پیامک‌های عاشقانه رد و بدل شده میانه این دو دلداده را منتشر کرد، به منظور اطمینان از عدم حمله به خبرنگار با اسید بر خلاف شیوه متداول به جای درج نام خبرنگار تنظیم کننده خبر، فقط از عنوان «خبرنگار دیلی میل - Daily Mail » در ذیل تیتر خبر این رویداد استفاده کرد!
شاید در میان صدها مورد دیگر اسید پاشی در انگلستان طی سالهای اخیر یکی از قابل تأمل‌ترین موارد، اسیدپاشی خانم «مری کنیه - Mary Konye» بر «نوآمی‌اونی - Naomi Oni» به دلیل حسادت در 30 دسامبر سال 2012 باشد که دادگاه آن با یک سال تاخیر در ژانویه سال‌جاری برگزار شد. این تاخیر در دستگیری مجرم و تشکیل دادگاه از آنجایی شایسته تامل است که پلیس انگلستان در حقیقت به رسانه‌ها فرصتی یک ساله برای حمله به حجاب در این کشور داده بود چراکه مجرم حین ارتکاب جرم برای شناخته نشدن از پوشیه و چادر استفاده کرده بود.
اگر چه ایده استفاده از اسید به عنوان سلاحی برای تسویه حساب‌های عشقی با نمایش فیلم «جونی مون - Tell Me That You Love Me, Junie Moon» محصول سال 1970 سینمای آمریکا (7) بود که به ایران (و بسیاری دیگر از کشورهای جهان) معرفی شد.
اما پوشش گسترده خبر اسیدپاشی 26 مرداد سال 1356 در کاباره ارم تهران بود که به مشهورترین خبر اسید پاشی تاریخ ایران بدل شد.
این که انگیزه این اسیدپاشی آن طور که در جراید وقت به نقل از زن اسیدپاش منتشر شد امتناع خواننده کاباره از ازدواج با او پس از سال‌ها ارتباط پنهانی بود و یا آنطور که خود خواننده به جراید وقت گفت بی‌اعتنایی وی به درخواست‌های این زن برای برقراری ارتباط پنهانی و یا آنطور که علاقمندان نوستالژیک به دانلود ترانه‌های کاباره‌های 40 سال پیش ترجیح می‌دهند باور کنند توطئه دستگاه‌های امنیتی رژیم شاه علیه این خواننده، تغییری در اصل مسئله ایجاد نمی‌کند چراکه این ماجرا آغاز اشاعه فرهنگی غربی بود که به ایران صادر شده بود که به رغم گذشت قریب به چهار دهه همچنان الگوی عملی تمام اسیدپاشی‌های بعدی در ایران می‌باشد.
