در آخرین اظهار نظر نفر اول اجرایی کشور در اجلاس رؤسای دانشگاه‌‌ها و مدیران پارک‌های علم و فناوری، منتقدان مذاکرات هسته‌اى و توافقات ژنو متهم به کم‌سوادی مى‌شوند. رئیس جمهور یک طرفه به قاضی مى‌رود و مذاکره کنندگان را افراد دانشگاهى و اهل علم و همه منتقدان را ـ که به زعم ایشان حتما غیر دانشگاهی‌اند ـ کم سواد معرفى مى‌کند. البته از این قسم افاضات از زبان دولتمردان و افراد منصوب و نزدیک به آنها به کرات در این چند ماه شنیده شده است.
شاید بزرگترین گناه منتقدان این باشد که نمى‌توانند این دروغ بزرگ را از دولت راستگویان بپذیرند که توافق ژنو نه تنها آنچنان که ادعا مى‌شود یک مذاکره بردـ برد، بلکه پیروزى بزرگ هسته‌اى است! و لابد هرکس غیر از این بیاندیشد بی‌سواد است و بی‌سواد حق اظهار نظر ندارد؛ یک روز راننده تاکسی، یک روز نماینده مجلس، حالا هم همه منتقدان!
آقاى روحانى همانطور که رهبر فرزانه انقلاب همکاران شما را در انجام مذاکرات هسته‌اى فرزندان انقلاب نامیدند، ما هم آنها را فرزندان انقلاب مى‌دانیم، اما یادمان باشد که منتقدان به مشى مذاکره کنندگان هم فرزندان انقلابند، منتها معناى دیگرى از پیروزى در مذاکرات را فهم مى‌کنند و برداشتشان از سیاست و مملکت‌داری با گروه قبلى متفاوت است. از نظر این گروه از فرزندان انقلاب، پلمب شدن مراکز و تأسیسات هسته‌ای و مهر و موم کردن تمام آنچه دانشمندان هسته‌اى به دست آورده‌اند، گرفتن روح انقلابى از فرزندان انقلاب است. البته هیچ بعید نیست که در آینده همین دانشمندان هم به کم‌سوادى و بى‌سوادى محکوم شوند و به گوشه‌اى رانده شوند؛ هرچند اخبار دور و نزدیک حکایت از طرد همین جوانان غیرتمند و دانشمند از مراکز هسته‌ای می‌کند.
همواره باید به خاطر داشته باشیم همه آنچه را که دستاورد مذاکرات ژنو می‌دانیم، به پشتوانه اقتدار نظام جمهوری اسلامی ایران و با هدایت و راهنمایی رهبر عظیم‌الشأن انقلاب اسلامی و پشتگرمی و حمایت مردم سلحشور و انقلابی ایران به دست آمده است و به هیچ وجه ما حق نداریم با سخنانی نسنجیده و ناپخته خللی در دژ استوار این ملت سترگ در مقابل دیوسیرتان جهان‌خوار ایجاد کنیم.
نکته دیگری که ذکرش شاید لازم باشد این است که به نظر می‌رسد کمی بیش از اندازه ما یانکی‌های پشت میز را جدی گرفته‌ایم و به رغم نهیب‌های رهبر فرزانه‌امان که همواره گفته‌اند به آمریکایی‌ها خوش‌بین نیستند، آنها را باور کرده و اتفاقا خوشبینانه عمل کرده‌ایم. چرا باید ما شاهد گزافه‌گویی‌ها و رجزخوانی‌های گاه و بی‌گاه آنها باشیم و همواره مواظب باشیم دست از پا خطا نکنیم تا مبادا آنها چیزی را از زیر میز به روی میز بیاورند یا به معامله‌ی ان‌شاءالله برد ـ بردی که با ما کرده‌اند، شک کنند و در عوض ما طرف مقابل را تیزهوش! و مؤدب! بنامیم. نگرانیم که چه چیزی را از دست بدهیم؟ آیا این‌کار ما آنها را جری‌تر نخواهد کرد؟ پیشوای ما حضرت علی‌ابن ابی‌طالب می‌فرمایند: «اگر کسی حق دیگری را به رسمیت بشناسد و آن دیگری حق او را به رسمیت نشناسد، این بردگی است و دین با بردگی موافق نیست.»
آقاى روحانى این ایام هم به سرعت چشم بر‌هم‌زدنى خواهد گذشت و حافطه تاریخى ملت ایران خاطرات این دوره را ثبت خواهد کرد. همانطور که خودتان هم در سخنرانى اخیرتان فرموده‌اید: «آینده تاریخ بر ما نمى بخشد.» خدا کند جمع جبرى همه آنچه در توافقات ژنو می‌دهیم و می‌گیریم، حیثیت ما را زیر سوال نبرد. خدا کند همانطور که اعلام می‌شود مذاکره کنندگان، غنی‌سازی را واقعاً حق ما بدانند؛ حق مسلم و غیر قابل تردید. چرا که به پایش خون داده‌ایم و حق معامله آن را نداریم. نیاز هم نداریم که کسی آن را به رسمیت بشناسد یا نشناسد. حواسمان باشد اعمال دولت، به ویژه تیم مذاکره کننده، زیر ذره‌بین تیزبین مولایمان قرار دارد و این مجال مغتنمى که امروز در اختیار شماست، ممکن است در صورت قدر‌نشناسی از شما مضایقه شود؛ همچنانچه پیشتر نیز چنین شد. پس ان‌شالله چنین مباد!