مریلا زارعی با بازی در دو فیلم ارزشی "چ" و "شیار 143" و نکات مثبتی که پیرامون این نقش آفرینی ها مطرح شد، در کانون توجهات رسانه ها و افکار عمومی جامعه قرار گرفته است.
این بازیگر زن سینما به واسطه حضور درخشان در فیلم "شیار 143" که فیلم برتر از نگاه مردم را به خود اختصاص داد، به عنوان برنده سیمرغ بلورین بهترین بازیگر نقش اول زن از سی و دومین جشنواره فیلم فجر مورد تقدیر رسمی قرار گرفت.
براساس این گزارش، سخنان او در مراسم اختتامیه پرحرف و حدیث جشنواره سی و دوم و درخواستی که از حاضرین در همایش داشت تا به احترام مادران شهدا، همه قیام کنند و این بانوان فداکار ایران عزیز را تشویق نمایند، به تمرکز مخاطبان ارزشی نسبت به وی افزود.
از فردای اختتامیه جشنواره سی و دوم تاکنون، تقریبا روزی نبوده که در مشهد، تهران، قم و نقاط دیگر، از سوی محافل مختلف هنری، فرهنگی، رسانه ای و مذهبی از این بازیگر سینما تقدیر و تشکر به عمل نیامده باشد و این روزها، یکی از روزهای متفاوت برای مریلا زارعی بوده است.
او اگرچه در کارنامه هنری اش سابقه حضور پررنگ در فیلم های سینمایی را دارد اما بهتر از هرکس دیگری به این نکته رسیده است که "چ" و "شیار 143" اش با بقیه تفاوت دارد و جنس این حضور برجسته تر از سوابق قبلی اوست.
گرفتن سیمرغ از جشنواره شاید برای بسیاری از هنرمندان یک افتخار باشد اما این جایزه، برای یک هنرمند دارای دغدغه، همه آرمان ها و آرزوها نیست و امید است که برای خانم زارعی نیز اینچنین باشد.
متولد 1353 تهران که در مدرسه معروف علوی درس خوانده و از قضا جزو دانش آموزان مثبت و تیزهوش این مدرسه نیز لقب گرفته و موفق شده در سن 15 سالگی دیپلم بگیرد، برای اولین بار در عمر 39 ساله اش، روز جمعه (2 اسفند 92) به زیارت حرم حضرت معصومه(س) مشرف شد و تصاویر حضور وی در این حرم با پوشش حجاب برتر (چادر) مورد توجه رسانه ها قرار گرفت.
پخش خبر روزه داری وی هنگام بازی در "شیار 143" و توجه جدی اش به فرایض دینی اگرچه بدون هماهنگی با او صورت گرفت و انتشار این مطالب، قدری آزرده خاطرش کرد، اما اتفاقات اخیر و پوشش با چادرش موجب بالارفتن سطح توقعات از این بازیگر زن شده است.
درست است که براساس یک سنت حسنه، حضور در اماکن مقدس تنها با پوشش چادر مقدور است اما نحوه پوشش او نشان می دهد که نسبت به این حجاب، بیگانه نیست. همچنین، طراح لباس وی چندی قبل در مصاحبه ای تصریح کرده بود که مریلا زارعی علاوه بر اینکه همیشه درپی پوششی کامل، بلند و آزاد بوده است، نسبت به چادر نیز بی علاقه نیست و...
نمی خواهیم سطحی نگر باشیم و بنای آن را نداریم تا از فردی بت بتراشیم که هردوی این مسایل، مشکلات بعدی را با خود به همراه خواهد داشت و برای مردم و شخص خانم زارعی تبعاتی به بار خواهد آورد اما نمی توانیم حس اکنون خود و طیف گسترده ای از خانواده های ارزشی را با این بازیگر محبوب این روزهای سینمای ایران در میان نگذاریم.
متاسفانه و در نهایت شرمندگی باید گفت که مدعیان سینه چاک مردم در سینما و آنانی که برای گیشه حاضرند بر روی همه اخلاقیات پا گذارند تا شاید فیلمشان چند ریالی بیشتر به فروش برسد، محیطی را در این فضای هنری ایجاد کرده اند که زنان چادری جامعه اسلامی ما، در اوج مظلومیت قرار گرفته و از داشتن کمترین نماینده هم‌لباس با خود در سینما محروم مانده اند.
فضای مد و مدگرایی و پرداختن افراطی به زیبایی های تصنعی و هجوم برخی هنرپیشه نماها به کلینیک های زیبایی نشان دهنده آن است که در سینمای ایران، راه و چاه جایشان با هم عوض شده و معدود افرادی که حتی نسبت به آداب اجتماعی کمترین بهره ای را هم نبرده اند، به واسطه همان جذابیت های ساختگی چهره، توانسته اند دریچه دوربین ها را به سمت خود بچرخانند؛ و قطعا آنانی که همه دغدغه شان، پرداختن به چین و چروک صورتشان است، نمی توانند حرف دل ملت را بشنوند و آن را به زبان هنر، بیان کنند.
اما افرادی مانند خانم زارعی نشان دادند که به قول جمله معروف این روزها "بدون آرایش غلیظ هم می شود اول شد".
در این وانفسا، وقتی هنرپیشه ای همچون مریلا زارعی، پس از بازی خوب و قابل تقدیر در دو فیلم ارزشی، برای زیارت حضرت معصومه(س) چادر به سر می کند و بدون رنگ و لعاب های اضافی، ساده و بی پیرایش در عرصه های مختلف ظاهر می شود، گویی بغضی فروخورده در زنان باعفت و باحجاب کشورمان سر باز می کند و از او استقبالی گرم می کنند تا شاید بتوانند برای نخستین بار طی چند سال اخیر، یک نماینده چادری از جنس خود در دنیای سینما داشته باشند.
به گذشته خانم زارعی کاری نداریم و البته می دانیم که گذشته اش نیز توام با زندگی سلامت سپری شده است؛ برای آینده اش نیز تنها می توان دعای عاقبت به خیری و ثبات قدم داشت اما برای امروزش، می شود امیدوار بود و البته، درخواستی صمیمانه و خودمانی مطرح کرد.
او، در نوشته اش برای استقبال از "شیار 143" از مام وطن نام برده و دغدغه اش که بتواند آن حس زیبا و مادرانه را از پس پلان های مختلف فیلم، به مخاطب برساند و در این انتقال پیام موفق باشد. او از آرش های زمانش یاد کرده که در دامن مادر تریبت شده اند و موجبات سرافرازی ایران عزیز را فراهم آورده اند و...
اینک، از خانم مریلا زارعی درخواست داریم تا در پاسداشت ایثارگری های همان آرش های زمانه، تعدادی از وصیتنامه های شهدای گرانقدری که در دامان همین مادران فداکار رشد کرده اند را مورد بازخوانی قرار دهد و با دغدغه های آنان بیشتر آشنا شود. ببیند که چه تعداد قابل توجهی از به خون خفتگان ایران اسلامی، به حفظ حجاب و پوشش چادر وصیت کرده اند.
می دانیم که این سخن باتوجه به فضای کنونی و شغل حرفه ای که برای خود اختیار کرده سخت است و قطعا بازتاب های متفاوتی خواهد داشت و بنا نداریم او را در این فضای نسبتا احساسی که این روزها برایش خلق شده، تحت فشار قرار دهیم؛
می دانیم که با انتشار این پیشنهاد، بسیاری از جامانده های قوم بنی اسراییل باز هم سخنان جعلی را مطرح می کنند که همه چیز در ظاهر نیست و یا این شبهه نخ نما را تکرار می کنند که هستند افرادی که در پوشش چادر چه می کنند و چه و چه...
اما به عنوان رسانه ای که نماینده طیفی از نیروهای ارزشی و البته مخاطب قطعی دو فیلم اخیر مریلا زارعی و دیگر همکاران اوست، به وی پیشنهاد می دهیم که برای آینده ای در تراز بالاتر، امروز فرصت مناسبی برای تصمیم گیری است؛ به قول خود خانم زارعی: "وقت انتخاب بود. من نیز در کنار رود راین با خدایم نجوا کردم..."
آیا در این سینمای پرهزینه و کم بازده، همه قشرها و افراد باید نماینده داشته باشند اما زنان چادری این مملکت، از کمترین آنها نیز محروم بمانند؟ با این دیدگاه، آیا این سینما ملی و عمومی است و می توان به آن از دریچه بی طرفانه نگاه کرد؟ امید است که از پس همه این احساسات و تبعات بعدی، سرکار خانم زارعی، این هنرپیشه متین و باسواد کشورمان، همانگونه که امروز به یک الگو برای زنان و دختران هنرپیشه تبدیل شده و میان این جماعت موجی از امید و آرامش را به وجود آورده است، برای فردای این سینما و هنرمندان زن نیز، در نقش الگویی در تراز بالاتر قرار بگیرد و از این فرصت که به برکت نظر شهدا برای ایشان فراهم آمده، بهترین استفاده را ببرد؛ ان شاءالله.