یک نماینده سابق مجلس گفت: «صدا و سیما با مختصاتی که به خصوص در سال‌های اخیر پیدا کرده است، از یک رسانه ملی به یک جمعه بازار برای اجاره مکان (برنامه ها) به کسانی که بساط خود را پهن کرده اند تا پول درآورند تبدیل شده است.»
پس از اظهار نگرانی رهبر انقلاب درباره فرهنگ که در جمع اعضای مجلس خبرگان بیان شد، رئیس جمهور در اختتامیه بیستمین جشنواره مطبوعات گفت: چرا ما نتوانستیم بعد از 35 سال کاری کنیم که بزرگان ما از شرایط فرهنگی جامعه ما رضایت داشته باشند؟ اشکال از کجاست؟ روحانی ادامه داد: امروز فرهنگ در اختیار کیست؟ چه مقدار بودجه فرهنگی در اختیار بخش‌های فرهنگی دولتی است؟ چند برابر بودجه ای که دراختیار دولت به معنی قوه مجریه در زمینه فرهنگ است، دراختیار نهادهای دیگر است؟ در اختیار مراکز دیگری است که از بودجه عمومی بهره برداری و استفاده می‌کنند؟ صدا و سیما چه نقشی در فرهنگ سازی جامعه دارد؟ چه مقدار از اظهار نگرانی‌ها درباره فرهنگ متوجه صدا و سیما می‌شود؟
احمد پورنجاتی قائم مقام پیشین رئیس سازمان صدا و سیما در گفت وگو با فرارو گفت: «ارزیابی وضعیت فرهنگی جامعه در هر برهه ای باید با توجه به تاثیر دو عامل درونی و بیرونی صورت بگیرد؛ چراکه در خلاء نمی‌توان به ارزیابی و سنجش دقیق و همه جانبه ای رسید.»
وی ادامه داد: «به نظر من خود فریبی و دیگر فریبی است که گمان کنیم وضعیت فرهنگی جامعه ما صرفا در محدوده اختیارات و اقدامات یک دستگاه همچون وزارت ارشاد یا حتی کل دولت است.»
این نماینده پیشین مجلس خاطرنشان کرد: «با وجود ویژگی انحصاری صدا و سیما در کشور ما که نمونه منحصر به فردی در کل جهان است و در هیچ کجا چنین تک تازی و انحصاری وجود ندارد که تمام امکان رسانه ای دیداری و شنیداری یک ملت منحصر به یک دستگاه شود، اما باز هم بنده معتقد نیستم تمام بار فرهنگی جامعه بر عهده صدا و سیما است.»
این فعال سیاسی اصلاح طلب اظهار کرد: «به نظر من صدا و سیما با مختصاتی که به خصوص در سال‌های اخیر پیدا کرده است، از یک رسانه ملی به یک جمعه بازار برای اجاره مکان (برنامه ها) به کسانی که بساط خود را پهن کرده اند تا پول درآورند تبدیل شده است.»
قائم مقام پیشین رئیس سازمان صدا و سیما ادامه داد: «من معتقدم صدا و سیما در سال‌های اخیر نزول کرده و مدیریت صدا و سیما مانند فردی است که ناگزیر است به هر نحو ممکن برای حفظ موجودیت خود با تبلیغ هر کالای از رده خارج، بنجل وگاه مسموم کننده و مخرب فرهنگ آنتن را پُر کند.»
پورنجاتی گفت: «هرجا فرهنگ دستمایه و به تعبیر دقیق تر دستمالی اراده سیاسی گرایش خاصی شود دچار همین آسیبی می‌شود که امروز با آن مواجه هستیم.»
وی ادامه داد: «به همین دلیل است که صدا و سیما همچون یک پاندول گاه به شکل بسیار اغراق یافته هم در شکل و هم در محتوا به سمت رسانه‌های زردگونه لس آنجلسی می‌رود و در طراحی دکور، اجرا و... تقلیدهای خیلی کلیشه ای از تلویزیون‌های نو پدید در خارج از کشور می‌کند و گاه به یک محفل مذهبی از نوع روضه خوانی داخل منزل تبدیل می‌شود.»وی افزود: «این حرکت پاندولی محصول نابرخورداری از یک راهبرد و استراتژی ملی متکی بر یک چشم انداز کارشناسانه و مستقل از اراده و گرایش سیاسی خاص است.»
این نماینده سابق مجلس تصریح کرد: «لذا اگر قرار است صدا و سیما تاثیر فرهنگی مثبت داشته باشد و از دغدغه‌های فرهنگی موجود رفع نگرانی کند، می‌بایست پالایش بی رو دربایستی از نیروهایی که به عنوان مدیر در رده‌های این سازمان لانه گزینی کردند و بیشتر آنها در پی تغییر و تحولات سیاسی وارد این سازمان شدند و پیشینه رسانه ای و فرهنگی خاصی ندارند صورت بگیرد.»