در جریان تخریب قبور ائمه در بقیع یکی از وهابیون برای تخریب گنبد مطهر حضرت رسول (ص ) و برای بمب گذاری به بالای گنبد می رود که ناگهان صاعقه ای با او برخورد می کند و او همان جا خشک می شود.
« بسم الله الرحمن الرحیم »
{الله اکبـــــر}
بی حرمتی وهابیون به سرای عملشان
بعدها وهابیون هر کاری می کنند که جسد این شخص را از آنجا جدا کنند نمی توانند و نا چار می شوند به این گونه که مشاهده می کنید آن را پنهان کنند، ممکن است سوالی پیش آید که پس چرا وقتی قبور ائمه را خراب کردند این اتفاق نیفتاد. باید بگویم که هنگامی که ابرهه خواستند خانه خدا را خراب کنند خداوند تمامی آنان را نابود کرد ولی در زمان مروان وقتی حجاج خانه کعبه را خراب کرد هیچ اتفاقی نیفتاد و این نشان از حکمت خداوند دارد…
به قول شاعر:
لطف حق با تو مداراها کند چون که از حد بگذرد رسوا کند
آیت الله مکارم شیرازی می فرمایند:
کسانى که به مکّه و مدینه مشرّف شده اند، مى دانند على رغم ویرانى تمام قبرستان بقیع و قبور شهداى احد و غیر آنها، گنبد و بارگاه ملکوتى پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) برپاست و مسلمانان از همه جاى دنیا به زیارت آن حضرت مى شتابند و این وضع سؤال مهمّى در اذهان همه زائران ترسیم مى کند، که چرا این گروه به سراغ بارگاه پیامبر(صلى الله علیه وآله) نرفتند؟!
حقیقت آن است که آنها خود را کوچک تر از آن دیدند که دست به این کار زنند و تمام جهان اسلام را بر ضدّ خود بشورانند. آرى وهّابى هاى متعصّب نتوانستند، بارگاه ملکوتى پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) را از میان بردارند، و گنبد خضرا را ویران سازند و ضریح مقدّس حضرت را نابود کنند. هنگامى که از آنها سؤال شد چگونه تمام گنبد و بارگاه هایى را که بر فراز قبور ائمّه بقیع(علیهم السلام) و شهداى احد و غیر آنها بنا شده بود از میان برداشتید ولى گنبد و بارگاه پیامبر(صلى الله علیه وآله) همچنان پابرجاست؟ این تناقض در عمل چه مفهومى دارد؟
اگر این ها نشانه بت پرستى و شرک است، چرا این «نشانه بزرگ!» را در کنار این مسجد باشکوه و با عظمت نگه داشته اید، و اگر نیست، چرا بقیّه را از میان برداشتید؟ آنها پاسخى در برابر این سؤال ندارند و به راستى وا مى مانند.
در یکى از سفرهاى زیارتى که مدّت ها قبل داشتم به دیدار «امام مدینه» رفتم و از او که مرد فاضل و باانصافى بود همین سؤال را کردم، او سعى کرد با ذکر یک داستان تاریخى ذهن مرا از این سؤال آزار دهنده و بدون جواب منصرف کند; داستانى مربوط به زمان «ناصرالدوله» نقل کرد که دو نفر یهودى از خانه هاى مجاور حرم نقب زده بودند که به قبر پاک پیامبر(صلى الله علیه وآله) دست یابند. «ناصرالدوله» در خواب دید که پیامبر(صلى الله علیه وآله) به او مى گوید مرا از دست این دو نفر نجات بده! چند بار در چند شب این خواب تکرار شد. او در حیرت فرو رفت و فهمید خبرى در مدینه است. به مدینه آمد و تمام مردم شهر را به صف کرد و نگاه کرد و آن دو نفر را که در خواب دیده بود، در میان آنها دید، دستور داد آنها را گرفتند و توطئه را خنثى کرد و مجازات سختى براى آنها قائل شد.
سپس دستور داد اطراف قبر شریف را کندند و آن را با فلز گداخته پر کردند تا دیوارى پولادین به وجود آید و کسى جرأت این گونه کارها را در آینده نداشته باشد، روشن است که این جواب هرگز قانع کننده نبود، زیرا حدّاکثر ساختن بخش زیرزمین قبر مطهّر را توجیه مى کرد، ولى جوابى براى گنبد و بارگاه و ضریح محسوب نمى شد، امّا رعایت ادب و احساس این که طرف مقابل حرفى براى گفتن ندارد و ممکن است شرمنده شود، مانع از ادامه بحث از طرف اینجانب شد. اخیراً شنیده شد که یکى از متعصّبان وهّابى گفته است در آینده گنبد و بارگاه پیغمبر(صلى الله علیه وآله) را نیز خراب خواهیم کرد که البتّه این سخن هر چند با اصول فکرى متعصّبان آنها سازگار است، ولى به یقین هرگز چنین جرأتى در برابر جهان اسلام نخواهند داشت، به خصوص این که با پیدا شدن موج جدید در میان اعتدال گرایان این مسلک، هرگز چنین حادثه اى رخ نخواهد داد و کسى جرأت بر این کار نخواهد داشت.
عجب این که این سخن را به پیشواى وهّابیّون محمّد بن عبدالوهّاب نیز نسبت داده اند. ولى او در بعضى از سخنانش چنین نسبتى را کذب دانسته است، هر چند حسن بن فرحان مالکى در کتاب خود «داعیة و لیس نبیّاً» ـ چنان که در پایان همین کتاب خواهد آمد ـ معتقد است در کلمات شیخ محمّد اشاره اى به این سخن دیده مى شود که اگر توانایى یابم گنبد و بارگاه پیامبر(صلى الله علیه وآله) را نیز ویران مى کنم!
در کمتر کشورى به اندازه حجاز آثار باستانى مربوط به قرون نخستین اسلام وجود داشته است، چرا که زادگاه اصلى اسلام آنجاست و آثار گرانبهایى از پیشوایان اسلام در جاى جاى این سرزمین دیده مى شود. مراقد و قبور آنها، زادگاه آنها، آثار صحابه و تابعین و آثار گرانبهاى امامان اهل بیت(علیهم السلام) و دانشمندان و فقها و حتّى سلاطین و مراکز حکومت آنها، آثار هنرى و معمارى و… ولى «متعصّبان خشک وهّابى» غالب آنها را به بهانه واهى «آثار شرک» از میان بردند! و کمتر چیزى از این آثار پرارزش باقى مانده است و سزاوار است مسلمین براى نابودى این آثار گرانبها خون گریه کنند. امروز همه مى دانیم هر ملّتى براى اثبات اصالت خود بر گذشته تاریخ خود تکیه مى کند و آثار مهمّى را که از گذشته باقى مانده است، قبور همسران و فرزندان پیامبر اسلام، امامان اهل بیت(علیهم السلام)، فقها و علماى بزرگ، صحابه والا مقام، شهداى گرانقدر، سرداران رشید اسلام و… همه و همه در آن جاى دارد; شاید بیش از ده هزار صحابى در آن جا مدفون است و به یک معنى بخش عظیمى از تاریخ اسلام در دل بقیع نهفته است، ولى اکنون که وارد بقیع مى شویم ویرانه اى بسیار زشت و مشمئز کننده و ناهموار، بدون هیچ علامت و نشانه مى بینیم که اشک را از دیدگان انسان سرازیر مى کند.
این متعصّبان خشک با نهایت تأسّف این آثار گرانبهاى تاریخى را به بهانه واهى «مبارزه با شرک» از میان برده اند و جهان اسلام را گرفتار خسارت عظیمى کرده اند که هرگز نمى توان آن را جبران کرد، راستى که انسان متعصّب چقدر خطر آفرین است و سرمایه های ارزشمند کشور خود را چگونه بر باد مى دهد، سرمایه هایى که به همه تعلّق دارد، به انسان هاى امروز و گذشته و آینده…
منبع: وهابیت بر سر دوراهی..
والسلام.
حمیـــــدرضا لطفی