به گزارش شبکه خبری هزاره سوم تسنیم نوشت: بعد از اینکه مسئولان قضایی و سیاسی کشور به احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در حقوق بشر اجازه ورود به کشور را ندادند، تمرکز اصلی گروه‌های ضد نظام و اپوزیسیون به سمت حکم‌های قضایی رفت. سازمان ملل با تشویق آمریکا دست به تعیین گزارشگر ویژه حقوق بشر زده بود تا از این طریق بتواند همچنان راه برای تضعیف نظام جمهوری اسلامی و احکام اسلامی در محاکم قضایی را باز بگذارد.

احمد شهید قرار بود با ورود به ایران دست به تحقیق و تفحص زیادی برای پیدا کردن مواردی در احکام و اصول قضایی ایران بزند که مطمئناً با امنیت ملی و هچنین احکام قضایی اسلامی همخوانی نداشت. او قراربود به رهبر اصلی جریان ضد نظام در ایران برای ایجاد فشار بیشتر بر کشورمان در سازمان‌های بین المللی تبدیل شود که از همان ابتدای کار جلوی این فعالیت‌ها گرفته شد. احمد شهید نتوانست به ایران بیاید اما به نظر می‌رسد کسانی هستند که در قالب کار رسانه ای هر روز مشغول تهیه گزارش‌ها و اخباری برای زیر سؤال بردن احکام قضایی و استقلال قوه قضاییه در کشور باشند.

در این میان نباید نقش رسانه‌ها را از یاد برد. احمد شهید هم اینک با همکاری کسانی چون شیرین عبادی و سایر افراد شاخص ضد انقلاب در خارج از کشور مشغول تهیه گزارش‌های خیالی از احکام قضایی ایران است اما هنوز هم هستند کسانی که با پر رنگ کردن یک پرونده قضایی و یا زیر سؤال بردن حکم قضایی در کشور به دنبال دادن فرصت‌های ویژه و جالب به امثال احمد شهید و یا کشورهای غربی هستند.

دختر نوزده ساله ای در حدود ۷ سال پیش بنا به دلایلی دست به قتل یک مرد میانسال زد. این دلایل برای هیچکس چندان هم واضح نبود اما بررسی‌های قضایی و پلیسی در نهایت به این مسئله منجر شد که این اقدام، قتل عمد بوده است. در این میان برخی رسانه‌ها وارد میدان شدند تا بلکه از حکم قصاص در ایران که البته در بسیاری از کشورهای دیگر نیز وجود دارد، بهانه ای برای حملات رسانه ای به قوه قضاییه ساخته و دستاویزی به گروه‌های اپوزیسیون دهند که بتواند بیشتر از پیش با هماهنگی با دولت‌های غربی به سمت احکام اسلامی یورش ببرد.

این پرونده در مدت ۷ سال بررسی شد. هر بار قوه قضاییه و قضات به بررسی دقیق این پرونده پرداختند و هر بار نیز این رسانه‌ها با پر رنگ کردن ادعاهایی که از سوی مقتول بیان می‌شد، سعی در تأثیر گذاری بر این پرونده داشتند. افراط و تفریط در این میان اما نتیجه بسیار بدی برای خانواده مقتول و همچنین خانواده ریحانه جباری داشت. رسانه‌ها که با پر رنگ کردن ادعاهای ریحانه جباری سعی داشتند او را از هر اتهامی مبرا کنند، به کلی فراموش کردند خون کسی در این میان ریخته شده و خانواده وی نیز باید از آبرو و حیثیت این فرد دفاع کنند.

این رسانه‌ها نبودند که به سرعت وارد میدان شده و سعی در تغییر روند حکم متهم کردند، با سر و صدای رسانه ای به وجود آمده، برخی هنرمندان نیز وارد میدان شدند و همه بدون توجه به احساسات و غم خانواده مقتول، یکسره بنا را بر اتهام افکنی علیه مقتول گذاشتند تا جان قاتل را نجات داده و او را از چوبه دار برهانند. این حرکات در نهایت با نتیجه دلخواه رسانه‌های خاص و حامیان آن‌ها در خارج از کشور همراه نبود و در نهایت خانواده مقتول رضایت نداده و ریحانه اعدام شد.

شاید برخی از رسانه‌ها و هنرمندان تنها از سر خیرخواهی به ایجاد فشار رسانه ای و تبلیغی بر خانواده مقتول پرداخته باشند تا بتوانند رضایت آن‌ها را بگیرند اما می‌توان این نظریه را هم مطرح کرد که اعدام ریحانه جباری تنها خواسته تعدادی از رسانه‌های بیگانه و همچنین وابستگان به گروه‌های اپوزیسیون بود تا بلکه از این طریق بتوانند فشار بیشتری را به ایران و دستگاه قضایی وارد کنند.

در گفت‌وگوهای هسته ای، مقامات وزارت امور خارجه آمریکا همیشه اعلام کرده‌اند که حتی در صورت رسیدن به توافق با ایران و برداشته شدن تحریم‌های مربوط به فعالیت‌های هسته ای (که البته سرنوشت این تحریم‌ها نیز همچنان نامعلوم است) فشارهای حقوق بشری بر ایران تمامی نخواهد داشت. آن‌ها عنوان کرده‌اند که شاید تحریم‌های دیگری بر ایران اعمال نشود اما مسائل مربوط به حقوق بشر دروازه ای به سوی اعمال تحریم‌های گسترده تر علیه کشورمان خواهد بود. شاید به همین دلیل هم باشد که پرونده‌های مربوط به دستگاه قضایی این روزها که روزهای آخر برای رسیدن به توافق هسته ای نهایی است، بیشتر از هر زمان دیگری در تیررس رسانه‌های وابسته به اپوزیسیون و همچنین رسانه‌های غربی قرار گرفته است.

در کشورهای دیگر هر سال هزاران مورد قتل و تجاوز و سایر پرونده‌های قضایی وجود دارد. در بسیاری از کشورها هنوز هم حکم اعدام وجود دارد و در مورد آمریکا هنوز هم پرونده‌های زیادی وجود دارد که نشان می‌دهد، افرادی که از سلامت عقلی برخوردار نبوده‌اند، در ایالت‌های مختلف این کشور اعدام شده‌اند. اما برخی رسانه‌های داخلی که خود را مستقل نیز می‌دانند هیچ گاه به این مسائل اعتراضی نکرده‌اند اما سعی دارند از پرونده ای که رسیدگی به آن ۷ سال طول کشیده و قاضی پرونده نیز بیشترین تلاش خود را انجام داده تا جلوی اجرای این حکم را تا گرفتن رضایت اولیای دم بگیرد، مسئله ای برای زیر سؤال بردن منافع ملی کشور بیابند و آن را معضلی تبدیل کنند که در نهایت باید بیانیه‌های خاص وزارت امور خارجه آمریکا را نیز در پی داشته باشد.

شاید اگر احمد شهید در ایران بود نیز باید همین روال را به چشم می‌دیدیم اما به نظر می‌رسد در غیاب عوامل خارجی، برخی رسانه‌ها و شخصیت‌های داخلی به خوبی نقش او را ایفا کرده‌اند.

و نکته آخر اینکه، در روزی که ریحانه جباری اعدام شد، ۲ محکوم به اعدام با رضایت اولیای دم نجات یافتند؛ تفاوت آنها با جباری آن بود که دشمنان دوست‌نمایی نداشتند که با سیاسی کردن پرونده و اتهام افکنی به خانواده مقتول،راه را برای بخشش ببندند.