به گزارش شبکه خبری هزاره سوم؛ ((تاریخ همیشه تکرار خواهد شد ، این شرایط ، موقعیت و انسان ها هستند که در گذر زمان عوض می شوند )) ؛ این شاید مهم ترین جمله ای باشد که یک تاریخ دان برای اهمیت شناخت و مطالعه ی تاریخ یک کشور و یک ملت به مخاطبان توصیه می کند . از مهم ترین مصداق این جمله در تاریخ اسلام حادثه ی عاشوراست ؛  اگر روز غدیر برای تمامی مسلمانان ، همان گونه که پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمود ، فصل الخطاب می بود ، صلح بین معاویه و امام حسن علیه السلام هیچ گاه اتفاق نمی افتاد و اگر امام حسن علیه السلام از طرف مسلمانان زمان خودش ((مذل المسلمین)) لقب نمی گرفت ، هیچ گاه حسین بن علی در روز عاشورا کشته نمی شد و انحرافات بعدی ناشی از حکومت فاسدین هیچ گاه اتفاق نمی افتاد .

در تاریخ جمهوری اسلامی ایران نیز می توان این قضیه را به وضوع مشاهده کرد ؛ اگر خواص جامعه از حوادث 18 تیر 78 درس می گرفتند و اهمیت و جایگاه ولی فقیه  را درک می کردند ، هیچ گاه فتنه ی 88 اتفاق نمی افتاد .

هرچند تکرار چند باره ی حوادث تلخ تاریخ امری ناگوار است ، اما برای افزایش بصیرت جامعه و بالا رفتن سطح فکری عوام کمی ضروری به نظر می رسد .

انتخابات ریاست جمهوری 92 ؛ شاید بتوان نتیجه ی این انتخابات را به نوعی تکامل ناقص نامید ؛ فتنه گرانی که دیروز هدفشان براندازی نظام با عبور از رییس جمهور منتخب بود ، گرچه نتوانستند نظرکاندیدای مورد حمایت هاشمی رفسنجانی در قضیه ی حمایت از سران فتنه را جلب کنند ، اما توانستند با کنار زدن گفتمان فردی که رهبر انقلاب از او به عنوان بازگرداننده ی قطار انقلاب به ریل یاد میکردند ، به کف خواسته های خود برسند .  اما این پایان ماجرا نبود ، با این که برنده ی 51 درصدی انتخابات سال 92 در شعار خود را ملزم به قانون و دوری از فتنه گران می دانست ، در عمل چیز دیگری برای تحلیل گران تداعی می کرد ، که از مهم ترین مصادیق آن ورود همان کسانی بود که در اغشاشات سال 88 نقش کلیدی داشتند . مجید انصاری و جعفر توفیقی را می توان از مهم ترین افرادی که در فتنه نقش پر رنگی داشتند و اکنون در قامت نزدیک ترین افراد به رییس جمهور در هئیت دولت هستند ، نام برد .

(مجید انصاری در بین اغتشاش گران ، میدان آزادی)

هرچند در ماه های بعد از انتخابات سال 92 ، ضد انقلاب سناریوی نخ نمای سال 88 در حمایت از کاندیدای محبوب خود ( که اتفاقا در این دوره رییس جمهور شد) را اعلام نکرد ، اما تحرکات اخیر نشان از یک طراحی پیچیده برای بازگشت دوباره ی ضد انقلاب و در دست گرفتن شاهرگ های حیاتی کشور میدهد .

از حمایت اشخاص مسئله دار در وزارت ارشاد گرفته تا پخش شب نامه علیه نهادهای خصوصی از جمله مسجد ارشاد تهران برای تخریب وجهه ی نهاد های امنیتی جمهوری اسلامی ، که می توان به چاپ کتاب گویای پس از 1400 سال ، به نوشته ی رییس دفتر فرح پهلوی اشاره کرد .  

اما چنین حرکات مقطعی و کوتاه مدتی برای کشوری مانند ایران با با یک سیستم منسجم و قوی اطلاعاتی کمی احمقانه به نظر می رسد ؛ بنابراین باید برای عرض اندام و انجام کنش های سیاسی ، از یک روش سیستماتیک و هدفمند برای پیشبرد اهداف استفاده کرد ؛ شاید به خاطر همین بود که در مدت کوتاهی پس از انتخابات سال 92 ، غلامحسین کرباسچی،دبیرکل و بنیانگذار کارگزاران در گفتگو با مهرنامه از فعال شدن بیش از پیش کارگزاران و یارگیری این حزب خبر داده بود. حزبی که با شعار رفاه ، آزادی و امنیت روی کار آمد، اما این شعارها هیچ سنخیتی با پیشینه اعضای این حزب که ازمدیران هاشمی رفسنجانی بود نداشت. نه تورم 50درصدی ونه رکود بی سابقه ی آن بارفاه وعده داده شده تناسبی نداشت، نه خفقان رسانه ای و مطبوعاتی آن دوران با ادعای آزادی همخوانی داشت و نه نارضایتی های اجتماعی که در بسیاری از شهرهای ایران، همچون مشهد و شیراز که با به آتش کشیدن پمپ بنزین ها همراه بود،با امنیت سازگار بود.

اما به نظر می آید احیای دوباره ی کارگزاران این بار نه با شعار رفاه و آزادی ، بلکه با شعار امنیت خواهد بود ، شعاری که نه با مفهوم متعالی امنیت ، بلکه با همان مفهومی که هاشمی رفسنجانی و حسن روحانی آن را در دولت خود معنا کرده اند ، همراه خواهد بود . شاید اطرافیان دولت هم خوب می دانند که در سه سال آینده باید منتظر رییس جمهوری غیر از حسن روحانی باشند ، به همین خاطر از هم اکنون به دنبال پی ریزی یک تیم منسجم متخصص برای جنگ روانی هستند تا شاید در آینده به کمکشان بیاید .

در پایان باید گفت که شرایط سیاسی اجتماعی هر کشوری که معتقد به آزادی بیان است اقتضا می کند که گروه های سیاسی آزادانه به فعالیت بپردازند ؛ اما این فعالیت ها مطمئنا باید در چهارچوب قانون باشد و افراد گروه خود را ملزم به اجرای آن بدانند ، چهارچوبی که هیچ گاه از طرف افراد منتسب به کارگزاران رعایت نشد ، چه در 18 تیر و چه در فتنه ی سال 88 .