امین نجاتی: محمدرضا عارف؛ او همان فردی است که در اوج رقابت انتخاباتی سال ۹۲ به خواهش (شما بخوانید دستور) سید محمد خاتمی از حضور در انتخابات انصراف داد اما در نامه انصرافش هیچ نامی از روحانی نیاورد تا همگان پی به دلخوری او از جبر بازی سیاست برده باشند.

او که بارها و بارها خود را مرید خاتمی معرفی کرده بود، سرانجام از گردونه رقابت انتخاباتی کنار رفت تا همین امر منّتی شود از سوی اصلاح طلبان بر سر دولت اعتدال؛ که اگر حمایت اصلاح طلبان و انصراف عارف نبود، هیچ گاه روحانی به «پاستور» نمی رسید.

هر چند از همان روزهای نخست عده ای گمان می کردند که هاشمی و روحانی مزد خوش خدمتی عارف را نقدا با او حساب کنند و حتی عناوینی چون «معاون اولی» و «دبیری مجمع تشخیص محصلت نظام» نیز به عنوان پست های آتی مدیریتی او بر سر زبان ها افتاد، اما بی توجهی روحانی به خاتمی و مریدش کینه این چهره سیاسی را نسبت به دولت اعتدال بیش از پیش کرد.

البته عارف بارها و بارها در مقام دعاگویی برای دولت روحانی برآمده و برای او و همکاران‌اش آرزوی موفقیت کرده بود اما چه کسی است که نداند عارف این روزها به فکر کلاه گشادی است که در خرداد ۹۲ بر سرش رفته...

حالا که حدود یک سال و اندی از روزهای انتخاباتی سال ۹۲ می گذرد تنها یک اتفاق می تواند عارف را آرام کند و آن هم چیزی نیست جز جلوس بر کرسی ریاست ساختمان بهارستان.

اکنون عارف مانده و یک دوست قدیمی به نام سید محمد خاتمی و آروزهای بر باد رفته... آروزهایی که تنها با تصدی مدیریت مجلس دهم می تواند رنگ واقعیت به خود بگیرد.

اما معاون اول دولت اصلاحات برای رسیدن به بهارستان موانع زیادی بر سر راه دارد. یکی از آنها ارادت و رفاقت دیرینه با فردی است که هنوز موضعش را نسبت به فتنه مشخص نکرده و نتوانسته است خود را در چهارچوب های قانونی نگه دارد. در نتیجه رفاقت با خاتمی می تواند سد بزرگی پیش روی عارف برای رسیدن به قدرت باشد.

حالا عارف به دو راهی همراهی با دوستان قانون شکن و پذیرش فرآیند مردم سالاری برای دستیابی به قدرت رسیده است. او از یک سو سالیان سال پای کلاس درس سیاست خاتمی تلمذ کرده و از سوی دیگر نمی خواهد در آتش فتنه گری های استاد بسوزد. او که سودای ریاست جمهوری را در سر می پروراند یکبار این آروزی خود را فدای رفاقت با خاتمی کرد اما این بار دیگر حاضر نیست خود را فدای جریان اصلاحات کند و تن به بازی استاد دیرین خود دهد.

عبور عارف از خاتمی از چند جهت می تواند برای او مفید واقع شود:

۱. او با این کار به مردم و نظام ثابت می کند که موضعش در قبال فتنه مشخص است و مانند دوست قدیمی اش قرار نیست که در قبال فتنه ۸۸ سکوت کند و موضع صریحی در این باره نگیرد. این اتفاق هم می تواند این اطمینان را به وجود آورد که او پایش را از قانون فراتر نمی گذارد و هم تمجید چهره های اصلاح طلبی را که قرار است زیر سایه جمهوری اسلامی به حیات خود ادامه دهند برانگیزد.

۲. عارف که در گفت و گوی خود با روزنامه اعتماد به صراحت عنوان کرده با برخی از بزرگان اصلاحات «رودربایستی» دارد می تواند با کلید زدن پروژه عبور از خاتمی، «رودربایستی» را کنار گذاشته و در دقایق پایانی بار دیگر مجبور به نگارش نامه ای با مضمون انصراف از حضور در انتخابات نشود.

همه این پیش‌بینی‌ها زمانی بیشتر رنگ واقعیت به خود می گیرد که بدانیم عارف در پاسخ به این سؤال که «اگر دوستان اصلاح‌طلب شما نخواهند که عارف باشد، چه می‌کنید؟» صراحتا پاسخ می دهد: «فکر می‌کنم دیگر مساله کناره‌گیری من مطرح نشود به این دلیل که شرایط تغییر کرده است اما اگر مشاهده کنیم که این کار برای مدیریت کردن یک جناح سیاسی است هرگز اجازه نخواهیم داد یک جناح را گروهی مدیریت کنند.»

اینکه «یک جناح» چه کسانی هستند و قرار است چه «گروهی» را مدیریت کنند، سوال هایی است که پاسخش در رفتارهای آتی محمدرضا عارف در زمین بازی انتخابات مجلس دهم کشف خواهد شد.