بعد از طرح مباحث فراوان در خصوص سودمند بودن یا زیان آور بودن توافق ژنو و اینکه در توافق مذکور کفه ترازو به سمت امتیازاتی است که به غربی ها داده ایم و یا وعده هایی که از آنها گرفته ایم، پیشنهاد مناظره میان موافقان و منتقدان دست کم می تواند فضایی را برای طرح نظرات و در نهایت قضاوت افکار عمومی فراهم سازد.

با این وجود سابقه دولت تدبیر و امید نشان می دهد آنها علاقه ای به مناظره و طرح نظرات خود به صورت رودررو با منتقدان ندارند. اگر این رویه دولت همچنان ادامه یابد، دومین سکوت دولت مدعی اعتدال، تدبیر و آزادی منتقدان، در مقابل پیشنهاد مناظره ثبت خواهد شد.

پیش از این محمود احمدی نژاد بعد از گزارش صدروزه حسن روحانی که قسمت عمده ای از آن به طرح اتهام و انتقاد علیه دولت قبل گذشت، پیشنهاد کرده بود تا مناظره ای میان او و روحانی برگزار شود اما دولت در مقابل این پیشنهاد سکوت و گاهی فرافکنی کرد.

رویه دولت در 6 ماه اخیر نشان می دهد آنها بیش از برقراری دیالوگ و گفتگوهای دوطرفه به تک گویی و منولوگ علاقه‌مندند. از طرفی فرافکنی در خصوص موضوعات روز نیز بارها در رفتار دولت مشاهده شده است.

روز گذشته حسن روحانی در حالی منتقدان توافق ژنو را "یک عده معدود کم سواد از جای خاص تغذیه می شوند" خواند که موضوع روز کشور که انتقادات زیادی را متوحه دولت کرده بود، بی نظمی محض در توزیع سبد کالا به شمار می رفت.

درست شبیه همین فرافکنی در گزارش صدروزه نیز دیده شد تا جایی که روحانی به جای گزارش اقدامات خود به تخریب اقدامات گذشته پرداخته بود.

با این وجود سوالی که در خصوص اقدامات دولت در 6ماهه گذشته در دو حوزه اقتصادی (که نماد آن سبد کالاست) و سیاست خارجی (که توافق ژنو به نماد آن تبدیل شده) مطرح می شود این است که اگر دولت تا این اندازه به درستی اقدامات خود اطمینان دارد چرا از پیشنهاد مناظره و در نهایت قضاوت افکار عمومی در مورد آنها می ترسد؟

اگر به قول حسن روحانی منتقدان توافق ژنو "یک عده معدود کم سواد" هستند که "از جای خاص تغذیه می شوند" پس دلیلی برای رد پیشنهاد مناظره وجود ندارد. در این شرایط بدون تردید "کم‌سوادها" باید از پیشنهاد مناظره بترسند.

شکی نیست پذیرش پیشنهاد مناظره در نهایت میزان سواد دو طرف را برای مخاطبان و افکار عمومی مشخص می کند و پر واضح است که عدم پذیرش این پیشنهاد، از قبل تکلیف کم‌سوادها را روشن خواهد کرد.