جالب است که بسیاری از دوستان هنوز متوجه نشده اند روحانی تمام تمرکز خود را بر روی انرژی هسته ای، رفع مشکلات موجود آن و از همه مهمتر رفع تحریم ها و بهبود روابط ایران با غرب متمرکز کرده است. استراتژی محکمی که به زعم نگارنده مهمترین و بنیادی ترین مسئله موجود برای ایران امروز است. او تقریبا نه یک رئیس جمهور فرهنگی است و نه دغدغه بسیاری از مسائل دیگر را دارد. بدین ترتیب باید تمام کارهای او را از همین منظر تحلیل و بررسی کرد. او رئیس جمهوری دیپلمات است که باید اجازه داد مهمترین دغدغه دولت خود را به انجام برساند.

توزیع سبد کالاهای اساسی به مردم - با شیوه ای که انجام شد - نه یک اتفاق بود و نه عملی که تبعات آن برای روحانی و مردانش غیر قابل پیش بینی باشد. او دقیقا همین اتفاق - ازدحام، دعوا و مرافعه و احیانا له شدن در زیر دست و پا - را پیش بینی می کرد و اصلا آن را برای پیشبرد استراتژی خارجی خود لازم داشت. به عبارت دیگر روحانی به یک نمایش داخلی برای ارائه در جشنواره های سیاسی خارجی نیازمند بود. نگاه کنیم به اظهارات اخیر وندی شرمن که گفته است: "شما در اخبار دیدید که ایران اخیرا به طور قابل مشاهده‌ای غذا بین مردم فقیر جامعه‌اش توزیع کرده تا نشان دهد کاهش هدفمند و محدود تحریم‌ها تاثیر مستقیم بر مردم این کشور داشته است. همان طور که روحانی قول داده بود، این پول قرار است در جهات دیگری مصرف نشود." به هر حال این دقیقا همان نتیجه ای بوده که روحانی از توزیع سبد کالا در میان مردم ایران داشته است. این که تحریم ها بر روی مردم ایران تاثیر مستقیم و انکارناپذیر داشته. این که اوضاع اقتصادی مردم ایران نه تنها روبراه نیست بلکه حاضرند برای چند عدد مرغ و چند کیلو برنج با یکدیگر درگیر شوند و این که از این به بعد و با گشایش هرچه بیشتر در مذاکرات هسته ای تمرکز نظام بر معیشت مردم خواهد بود. 

پیام روحانی از خلال پرفورمنسی که کارگردانی و اجرا کرد، پیامی کاملا شفاف بود که راه را برای مذاکرات مثبت بعدی، بیش از پیش می گشاید. بی راه نیست که کمیته روابط عمومی امریکا و اسرائیل (آیپک) نیز در چند روز گذشته به جمع مخالفان تحریم پیوست و استراتژی خود را تغییر داد.آنچه مسلم است در تیزهوشی و درایت روحانی و مردانش شکی نیست. حالا باید روحانی را سیاست مداری تمام قد و شش دانگ دانست. درست است که روش توزیع کالاهای اساسی چندان مناسب نبود؛ اما اگر با این نمایش بتوان جایزه اول بهترین اثر را در فستیوال سیاست جهانی به خود اختصاص داد، به تحقیر چند روزه ای که بازیگران آن شدند می ارزید!