از آغاز به کار دولت یازدهم که نزدیک به ۲۰۰ روز از آن می گذرد، به جهت عملکرد بعضی مدیران دولتی، برخی جابجایی ها در فضای سیاسی- اجتماعی کشور شکل گرفته است.

طی این مدت که در سردادن شعار اعتدال نوعی از افراط مشاهده شد، در برخی مواقع توهین به مقدسات و بخش هایی از ملت به بهانه آزادی وعده داده شده، بلااشکال و در مقابل، هرگونه نقد و یا رفتار توام با کنایه نسبت برخی مسایل با شدت عمل مواجه گشت.

براساس این گزارش، ظرف بیش از ۶ ماه اخیر، در تعدادی از نشریات نسبت به ولایت امیرالمومنین، امام علی(ع) و پاره ای از مسلمات و قطعیات و نص صریح قرآن کریم جسارت شد اما برخی مدیران دولتی موضع خود را در این موارد سکوت اعلام کردند.

همچنین از سوی تعدادی از مشاوران، نزدیکان و حامیان دولت به بخش های مختلف مردم اهانت هایی شد. از ماجرای معروف لبوفروش ها و رانندگان تاکسی گرفته تا بی سواد خواندن منتقدان قطعنامه مرده ژنو و همچنین، تحقیر ملت در به صف کردن آنها برای گرفتن سبد کالا و نیز، افراطی خواندن نیمی از مردم و حسود دانستن آنها، تهدید نمایندگان مردم در مجلس برای عدم رای آوری در انتخابات آتی، در حالی که آنها به وظایف قانونی خود عمل می کنند و…

در سوی دیگر، اما اقدام غیرعامدانه یک مجری برنامه کودک برای نشان دادن یک کلید دروغ که جهت تبیین مساله ای مهم از آن استفاده شد، مستحق انواع حملات مختلف دانسته شد.

به راستی، آیا این همه نشانی از اعتدال دارد؟ وقتی یک کلید به آن درجه از تقدس می رسد که کسی نباید به آن (سهوی و یا عمدی) نقد یا مساله ای را مطرح کند، دیگر چه می توان کرد؟

زمانی که یک متن بین المللی که در آن راجع به حقوق مسلم یک ملت بحث شده است، با انتقادات گسترده نخبگان کشور و مردم روبرو می شود و در واکنش به آنها، از عباراتی تلخ و گزنده استفاده شود، به کدام اعتدال و تدبیر باید امید داشت؟

چگونه است که در نظر برخی، تلاش مضاعف جهت دادن مجوز به رمان “زوال کلنل” که نویسنده ای معلوم الحال دارد و همین رمانش از مسایل مختلف تشکیل شده به شکلی که یکی از مسئولان فرهنگی کشور آن را ضدانقلابی ترین کتاب پس از انقلاب نامیده است، امری مباح است و در مقابل، اعتراضات به پخش چهره ذوات مقدسه و همچنین تحریف قطعی تاریخ عظیم عاشورا در یک فیلم سینمایی، بازی سیاسی نام می گیرد؟

این کدامین اعتدال است که برای ترویج و گسترش خوانندگی زنان و تک خوانی آنها تلاش های رسمی صورت می گیرد اما برای یک همایش و جشنواره ضدصهیونیستی مانند افق نو، انواع سنگ اندازی ها مشاهده می شود؟

این چه تدبیری است که اقدام یک مجری در نشان دادن کلید دروغ جهت نمایش آنکه این کلمه، کلید همه بدیهاست، مستحق شدیدترین حملات شناخته می شود اما در برابر تهاجمات شدید علیه مسایل ارزشی، کوچکترین عکس العمل رسمی صورت نمی گیرد؟

اگر اقدام به موقع و هوشمندانه دادستان و دستگاه قضایی نبود، طی همین مدت اخیر، چه بر سر اسلام و اصول و بدیهیات آن می آمد؟

به نظر می رسد چنانچه روند فعلی به همین شکل ادامه یابد به زودی هرگونه به تصویرکشیدن و یا نقد عبارات ذیل ممنوع و مستحق مجازات های شدید دانسته شود: کلید، رنگ بنفش، توافق ژنو، کروات و…