به گزارش هزاره سوم به نقل از تسنیم، شهید همت‏ عارفى وارسته، ایثارگرى سلحشور و اسوه‌‏اى براى دیگران بود که جز خدا به چیز دیگرى نمى‏‌اندیشید و به عشق رسیدن به هدف متعالى و کسب رضاى خدا و حضرت احدیت، شب و روز تلاش مى‌‏کرد و سخت‏ترین و مشکل‌‏ترین مسؤولیت‌‏هاى نظامى را با کمال خوش‌رویى و اشتیاق و آرامش خاطر مى‏‌پذیرفت.

سردار رحیم صفوى درباره وى چنین مى‏‌گوید: «او انسانى بود که براى خدا کار مى‏‌کرد و اخلاص در عمل از ویژگى‏‌هاى بارز اوست.

ایشان یکى از افراد درجه اولى بود که همیشه مأموریت‏هاى سنگین برعهده‌‏اش قرار داشت.

حاج همت مثل مالک اشتر بود که با خضوع و خشوعى که مقابل خدا و در برابر دلاورمردان بسیجى داشت، در مقابله با دشمن همچون شیرى غرّان از مصادیق «اشداء على الکفار، رحماء بینهم» بود.

همت کسى بود که براى این انقلاب همه‏‌چیز خودش را فدا کرد و از زندگى‌‏اش گذشت.
او واقعاً به امر ولایت اعتقاد کامل داشت و حاضر بود در این راه جان بدهد، که عاقبت هم چنین کرد.
همیشه سفارش مى‌‏کرد که دستورات را باید موبه‏‌مو اجرا کرد.
وقتى دستورى هرچند خلاف نظرش به وى ابلاغ مى‏‌شد، از آن دفاع مى‏‌کرد.
ابراهیم از زمان طفولیت، روحى لطیف، عبادى و نیایشگر داشت.

پدر بزرگوارش مى‏‌گوید: محمد ابراهیم از سن ۱۰ سالگى تا لحظه شهادت در تمام فراز و نشیب‏هاى سیاسى و نظامى، هرگز نمازش ترک نشد.
روزى از یک سفرطولانى و خسته‌‏کننده به منزل بازگشت. پس از استراحت مختصر، شب فرا رسید. ابراهیم آن شب را با همه خستگى‏‌هایش تا پگاه، به نماز و نیایش ایستاد و وقتى مادرش او را به استراحت سفارش نمود، گفت: مادر! حال عجیبى داشتم. اى کاش به سراغم نمى‌‏آمدى و آن حالت زیباى روحانى را از من نمى‏‌گرفتى.

این انسان پارسا تا آخرین لحظات حیات خود، دست از دعا ونیایش برنداشت. نماز اول وقت را برهمه چیز مقدم مى‏‌شمرد و قرآن و توسل، برنامه روزانه او بود.
او به راستى همه‏‌چیزش را فداى انقلاب کرده بود. آن‏چیزى که براى او مطرح نبود خواب و خوراک و استراحت بود.
هر زمان که براى دیدار خانواده‌‏اش به شهرضا مى‏رفت، در آن‏جا لحظه‌‏اى از گره‏‌گشایى مشکلات و گرفتارى‏‌هاى مردم باز نمى ایستاد و دائماً در اندیشه انجام خدمتى به خلق‌‏الله بود.

شهید همت آنچنان با جبهه و جنگ عجین شده بود که در طول حیات نظامى خود، فرزند بزرگش را فقط شش بار و فرزند کوچک‏تر خود را تنها یکبار در آغوش گرفته بود.
او بسان شمع مى‏‌سوخت و چونان چشمه‏‌ساران در حال جوشش بود و یک آن از تحرک باز نمى‌‏ایستاد.
روحیه ایثار و استقامت او شگفت‌‏انگیز بود. حتى جیره و سهمیه لباس خود را به دیگران مى‌‏بخشید و با همان کم، قانع بود و در پاسخ کسانى‏‌که مى‌‏پرسیدند چرا لباس خود را که به آن نیازمند بودى، بخشیدى؟ مى‏‌گفت: «من پنج سال است که یک اورکت دارم و هنوز قابل استفاده است!»

او فرماندهى مدیر و مدبّر بود. قدرت عجیبى در مدیریت داشت. آن هم یک مدیریت سالم در اداره کارها و نیروها. با وجود آن‏که به مسائل عاطفى و نیز اصول مدیریت احترام مى‏‌گذاشت و عمل مى‏ کرد، در عین حال هنگام فرماندهى قاطع بود. او نیروهاى تحت امر خود را خوب توجیه مى‏‌کرد و نظارت و پیگیرى خوبى نیز داشت. کسى را که در انجام دستورات کوتاهى مى‏‌نمود بازخواست مى‏‌کرد و کسى را که خوب عمل مى‏‌کرد تشویق مى‌‏نمود.

بینش سیاسى، بُعد دیگرى از شخصیت والاى او به‏‌شمار مى‏رفت. به مسائل لبنان و فلسطین و سایر کشورهاى اسلامى بسیار مى‏‌اندیشید و آنچنان از اوضاع آن‏جا مطلع بود که گویى سالیان درازى در آن سامان با دشمنان خدا و رسول(ص) در ستیز بوده است.

او با وجود مشغله فراوان از مطالعه غافل نبود و نسبت به مسائل سیاسى روز شناخت وسیعى داشت.
از ویژگى‌‏هاى اخلاقى شهید همت برخورد دوستانه او با بسیجیان جان برکف بود. به بسیجیان عشق مى‏‌ورزید و همواره در سخنانش از این مجاهدان مخلص تمجید و قدرشناسى مى‏‌کرد. من خاک پاى بسیجى‌‏ها هم نمى‏‌شوم. اى کاش من یک بسیجى بودم و در سنگر نبرد از آنان جدا نمى‌‏شدم. وقتى در سنگرهاى نبرد، غذاى گرم براى شهید همت مى‌‏آوردند، سؤال مى‌‏کرد: آیا نیروهاى خط مقدّم و دیگر اعضاى همرزم‌مان در سنگرها همین غذا را مى‏‌خورند یا خیر؟ و تا مطمئن نمى‏‌شد دست به غذا نمى‏‌زد. شهید همت همواره براى رعایت حقوق بسیجیان به مسؤلان امر تأکید و توصیه داشت.

او که از روحیه ایثار و استقامت کم‏‌نظیرى برخوردار بود، با برخوردها و صفات اخلاقى‌‏اش در واقع معلمى نمونه و سرمشقى خوب براى پاسداران و بسیجیان بود و خود به آنچه مى‌‏گفت، عمل مى‌‏کرد. عشق و علاقه نیروها به او نیز از همین راز سرچشمه مى‌‏گرفت. براى شهید همت مطرح نبود که چه‌کاره است، فرمانده است یا نه. همت یک رزمنده بود، همت هم مرد جنگ بود و هم معلمى وارسته.