امام علی‌بن موسی‌الرضا(ع) از لحاظ علمی منزلت بالایی داشت و از بیست و چند سالگی در مدینه به فتوا می‌نشست (ذهبی، 1409 – 1401ق، ج9، ص 388-387). آن حضرت در حرم پیامبر(ص) می‌نشست و هرگاه کسی از علمای مدینه در مسئله‌ای در می‌ماند،‌ همگی به امام اشاره می‌کردند و مسائل خود را از ایشان می‌پرسیدند و امام هم به آن‌ها پاسخ می‌گفت (طبرسی، 1417ق، ج2، ص64). امام رضا(ع) در هر شهری از مدینه تا مرو که اقامت می‌کرد، مردم پیش او می‌رفتند و درباره مسایل دینی خود سؤال می‌کردند (ابن بابویه، 1404 ق، ج2، ص196).

امام رضا(ع) پیوسته با قرآن مأنوس بود، آن را به دقت می‌خواند و در آیات آن تدبر می‌کرد و می‌اندیشید که درباره چه چیز و در چه وقت نازل شده است. گفتار، ‌پاسخ و مثال‌های آن حضرت همه برگرفته از قرآن کریم بود (ابن بابویه، 1404 ق، ج2، ص193).

در ادامه به نمونه‌ای از این روایات اشاره می‌شود:

امام رضا(ع) در روایتی به اسحاق‌بن عمار فرمود: قرائت تبارک الذی الفرقان علی عبده... (سوره فرقان) را ترک مکن،‌ زیرا هر که این سوره را هر شب بخواند خداوند هرگز او را عذاب نمی‌کند و از او حسابرسی نمی‌کند و جایگاهش در فردوس اعلی خواهد بود. (ابن بابویه، 1364ش، ص109؛ طبرسی، 1372ش، ج7، ص250)

ایشان در روایتی به نقل از پدران معصومش به نقل از رسول خدا(ص) فرمود: هر که إذا زلزلت (سوره زلزال) را چهار مرتبه بخواند مانند کسی است که تمام قرآن را خوانده باشد. (صحیفه الرضا، 1406ق، ص66؛ ثعلبی، 1422ق، ج10، ص263)

ثامن‌الحجج(ع) در روایت دیگری به نقل از امیرالمؤمنین(ع) به نقل از رسول خدا(ص) فرمود: هر کس آیة‌الکرسی را 100 مرتبه بخواند همچون کسی است که خداوند را در طول حیاتش عبادت کرده است. (ابن بابویه، 1378 ق، ج2، ص65).

منبع: مجموعه تفسیری امام رضا(ع)، چاپ اول 1392،‌ انتشارات بنیاد بین‌المللی فرهنگی و هنری امام رضا(ع)