در شرایطی که با قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد ایران در رقابت های جام جهانی در خاک آمریکا، بسیاری از رسانه ها از پیوند سیاست و ورزش سخن گفته و خواسته اند کشتی‌گیران الگوی دیپلمات های ایرانی باشند، به نظر می رسد رفتار رییس دستگاه دیپلماسی کشور بیش از کشتی به رییس فدراسیون فوتبال شباهت داشته باشد.

پیش از آنکه محمدجواد ظریف دیپلماسی لبخند را به عنوان یکی از ابزارهای خود در مواجهه با طرف های غربی مذاکره کننده با ایران به کار گیرد، علی کفاشیان همین سیاست را در رویارویی با مشکلات روزافزون فوتبال کشور مورد استفاده قرار داده بود.

ظریف به دلیل لبخندهای خود در دیدارهای خارجی و البته گاه اخمش در داخل کشور بارها مورد انتقاد قرار گرفته بود و همین موضوع در مورد لبخندهای کفاشیان در اوج بی تدبیری فدراسیون فوتبال نیز مشاهده می شد.

هم ظریف دیپلماسی کشور در مواحهه با غرب را موفق می داند هم کفاشیان کارنامه فوتبال را قابل دفاع. با این وجود بسیاری از سیاسیون توافق ژنو را نه یک موفقیت که یک عقبگرد تحلیل می کنند همچنانکه بسیاری از فوتبالی ها نیز حتی عنوان بهترین فدراسیون فوتبال آسیا را – که یک بار فدراسیون کفاشیان آن را دریافت کرده بود –به یک شوخی تشبیه کرده بودند.

با این وجود، مردان اول دیپلماسی و فوتبال با لبخندهایشان شناخته شده اند؛ آن هم در هر شرایطی؛ چه از آنها انتقاد شود و چه تحسین شوند.

 

----------------------------------------------------------------









----------------------------------------------------------------