سخنرانی شیخ حسن روحانی در در مراسم افتتاحیه بیست و هفتمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران ابهامات و تندروی های بسیاری را تحت لوای اعتدال در خود جای داد که این سبک از سخنرانی موجبات تعجب بسیاری را برانگیخت.

رییس دولت پرحاشیه یازدهم طی سخنانی در مراسم افتتاحیه نمایشگاه کتاب، نسبت به منتقدان پرشمار عملکرد خود و همکارانش، موضع تهاجمی اتخاذ کرده و همزمان، درباره مقولات فرهنگی نیز از ادبیات شاذ و نادر بهره گرفت.

وی در قسمتی از این سخنرانی خود با تکرار ادبیات تهمت گونه سخنگوی دولت که چندروز قبل بیان کرده بود "عده ای کارشان همین است که پول بگیرند تا برای دولت حاشیه درست کنند"(!) (اینجا)، گفت: "آنچه پسندیده نیست آن است که با هزینه بیت المال و در برابر دولتی که منتخب مردم بوده و با رای اکثریت مردم شروع به کار کرده به جای نقد، شیوه تخریب را پیش بگیریم"! (اینجا)

اینکه چرا رییس دولت و سخنگویش تنها پس از 9 ماه، اینچنین از کوره در رفته و مشغول اتهام زنی به منتقدان شده اند، در نوع خود جالب توجه است. آقای روحانی شب گذشته نیز در گفتگوی تلویزیونی با مردم که نقد و بررسی آن به فردا (پنجشنبه) موکول شده است، به هر بهانه ای کوشید تا منتقدان خود را تخریب گر دولت معرفی کرده و نسبت به آنان موضع تهاجمی اتخاذ کند.

 

او باید کاملا شفاف و صریح بگوید که منظورش از انتقاد چیست و اصولا چه خط کشی میان منتقدان و آنانی که مدعی است مشغول تخریب دولت هستند، قائل است؟ اینکه به صورت کلی و بدون مشخص کردن چارچوبی خاص، همه را به یک چوب براند که سنخیتی با اعتدال ندارد.

روحانی امروز رییس جمهور ایران اسلامی و رییس دولت همه مردم ایران است و حمایت از شاکله دولت یک وظیفه اصلی و غیرقابل خدشه برای عموم نیروهای انقلابی است اما باید بداند که تنها 250 هزار رای باعث شد بر کرسی ریاست بنشیند و چه بسا اگر این تعداد رای ناچیز، به نام وی نوشته نمی شد و انتخابات به مرحله دوم می رفت، اتفاق دیگری می افتاد.

رییس دولت باید بداند که اگر آرای انتخاباتی ملاک عمل قرار گیرد و به جهت عملکرد دولت، احتمال جدی کاهش پایگاه اجتماعی اش نادیده گرفته شود، حداقل نیمی از رای دهندگان، مخالف دیدگاه های وی هستند و البته اگر به این جمع، آنانی که در انتخابات شرکت نکردند را اضافه کنیم، وضعیت خوبی متصور نخواهد شد.

با این همه، بدون کوچکترین ابهامی، همه ملت پذیرفته اند که او رییس جمهور قانونی کشور است و باید از شاکله دولت حمایت کرد اما طی 9 ماه گذشته، از جانب وی و اطرافیانش، بارها و بارها نسبت به آن جماعت کثیر منتقدش، هجمه و توهین صورت گرفته است.

روحانی در سخنان دیروزش، با برجسته کردن مساله حزب و جناح بازی در کشور، گفته است "ما از همه می‌خواهیم تا با شناسنامه سخن گفته و با نام جناح خود حرف بزنند و هرگز سخن خود را با نام ملت ایران بیان نکنند. چرا که راه ملت ایران روشن بوده و در عصر حاضر به دنبال آرامش، اعتدال، پیشرفت و اخلاق است".

عبارت فوق، یعنی تعطیل کردن بساط آزادی فکر و اندیشه و بیان. چه کسی گفته که تنها کسانی می توانند حرف بزنند که عضو فلان جناح باشند؟ اصولا، نیروهای انقلابی به همراه عموم مردم، از هرچه جناح و جناح بازی است، متنفرند و تنها جناح اصلی و رسمی مدنظر خود را جناح فرهنگی مومن کشور می دانند که در سخنرانی اخیر حضرت امام خامنه ای نیز به آن اشاره شده بود.

اعتقاد اکثر مردم این است که این جناح بازی ها و خط کشی های ساختگی ابزاری برای قدرت طلبی بیشتر است و طی سال های پس از انقلاب، برخی از همین احزاب و جناح ها بوده اند که به جهت رسیدن به منافع باندی خود، منافع ملی را فدا کردند که نمونه تاریخی آن، همان ماجرای فتنه 88 بود.

به هرحال، به نظر می رسد آستانه تحمل رییس امنیتی ترین دولت پس از انقلاب که بخش قابل توجهی از وزرا و اعضای کابینه و معاونانش را افرادی باسابقه امنیتی- اطلاعاتی تشکیل داده اند، بسیار زودتر از حد انتظار پر شده و درصدد برخورد چکشی با منتقدین برآمده است. به آقای روحانی توصیه می شود برای یکبار هم که شده، لیستی از توهین های خود و اعضای دولت نسبت به منتقدین را طی ماه های گذشته مرور کرده و بنگرد که چگونه، نسبت به افرادی که از سر دلسوزی برای انقلاب و نظام و بی آنکه برای روحیه انقلابی گری خود از جایی خاص(!) حقوقی بگیرند، عدالت و تقوا رعایت نشده است.

نکته مهم و قابل ذکر این است که امروز، با گذشت 9 ماه از فعالیت دولت یازدهم، دولتمردان باید نسبت به عملکرد خود در قبال ملت پاسخگو باشند و این به صلاح آنان نیست که به جای پاسخگویی، به اتهام زنی و تندروی نسبت به دیگران مشغول شوند.

به شیخ رییس دولت یادآوری می شود که آیه 8 سوره مائده را به صورت مکرر مطالعه کرده و آن را نصب العین رفتار و گفتار خود قرار دهد. آنجا که خداوند متعال می فرماید: "یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ کُونُواْ قَوَّامِینَ لِلّهِ شُهَدَاء بِالْقِسْطِ وَلاَ یَجْرِمَنَّکُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ عَلَى أَلاَّ تَعْدِلُواْ اعْدِلُواْ هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ خَبِیرٌ بِمَا تَعْمَلُونَ" (ای اهل ایمان! همواره در همه امور قیام کننده برای خدا و گواهان به عدل و داد باشید و نباید دشمنی با گروهی، شما را بر آن دارد که عدالت نورزید؛ عدالت کنید که آن به پرهیزکاری نزدیکتر است و از خدا پروا کنید؛ زیرا خدا به آنچه انجام می دهید آگاه است).

همچنین از رییس جمهوری که می کوشد در هر سخنرانی، نامی از مقام معظم رهبری بر سر زبان بیاورد، تقاضا می شود تا عبارات ذیل را که حضرت امام خامنه ای در تاریخ 15 اسفند 92 و در دیدار اعضای مجلس خبرگان، که شخص روحانی نیز در آن دیدار حضور داشت، با دقت مورد بازخوانی دقیق و چندباره قرار دهد: "یک مسئله هم مسئله‌ی فرهنگ است؛ که آقایان هم حالا معلوم شد که نگرانی دارید، بنده هم نگرانم. مسئله‌ی فرهنگ، مسئله‌ی مهمی است. اساس این ایستادگی، این حرکت و در نهایت ان‌شاءالله پیروزی، بر حفظ فرهنگ اسلامی و انقلابی است و تقویت جناح فرهنگی مؤمن، تقویت این نهالهایی که روییده است در عرصه‌ی فرهنگ؛ بحمدالله جوانهای مؤمنِ خوبی داریم در عرصه‌ی فرهنگ و هنر؛ فعالیت کردند، کار کردند؛ حالا بعضی جوانند، بعضی دوره‌ی جوانی را هم گذرانده‌اند؛ ما عامل فرهنگی کم نداریم. ما حتماً در مسئله‌ی فرهنگ‌[باید توجه کنیم‌]، دولت محترم هم باید توجه کند، دیگران هم توجه کنند. بنده هم در این نگرانی با شما سهیم هستم و امیدوارم که مسئولین فرهنگی توجه داشته باشند که چه میکنند. با مسائل فرهنگی شوخی نمیشود کرد، بی‌ملاحظگی نمیشود کرد؛ اگر چنانچه یک رخنه‌ی فرهنگی به‌وجود آمد، مثل رخنه‌های اقتصادی نیست که بشود [آن را] جمع کرد، پول جمع کرد یا سبد کالا داد یا یارانه‌ی نقدی داد؛ این‌جوری نیست، به این آسانی دیگر قابل ترمیم نخواهد بود، مشکلات زیادی دارد. و واقعاً باید قدر جوانان مؤمن و انقلابی را همه بدانند، همه؛ این جوانان مؤمن و انقلابی‌اند که روز خطر سینه سپر میکنند، هشت سال جنگ تحمیلی میروند توی میدان؛ اینها هستند. افرادی که نسبت به این جوانها با چشم بدبینی نگاه میکنند یا مردم را بدبین میکنند، خدمت نمیکنند به کشور؛ به استقلال کشور، به پیشرفت کشور، به انقلاب اسلامی خدمت نمیکنند. این جوانها را باید حفظ کرد، باید از اینها قدردانی کرد، امروز هم بحمدالله کم نیستند و زیادند. [نباید] با عناوین گوناگونی بخواهیم این جوانهای مؤمن را طَرد کنیم و منزوی کنیم؛ که البته منزوی هم نمیشوند؛ آن جوانهای مؤمنِ پرانگیزه، با این حرفها منزوی نمیشوند اینها؛ لکن خب، ما باید قدر اینها را بدانیم."(اینجا)