سلام الله علیه الی یومِ دین

عاشقی دل کنده از هر خویش و غیر
 

یا به سر کُلّ وجودش پُر ز ویر
 

روز عاشورا میان شر و خیر
 

گشت تیغ لامثالش گرمِ سیر
 

از پی اثبات حق و نفی غیر
 

حق و باطل را که نه وجهی مشترِک
 

عادل از باطل نگیرد هیچ پِرک
 

چون ز تیغ آید دُمَل را خون و چرک
 

ریخت بر خاک از جلالت خون شرک
 

شُست ز آب وحدت از دین رنگ چرک
 

حق چو دید او گرم در میدان عشق
 

بی خود از خود گشته از پیمان عشق
 

لاجرم پیکی بر این حیران عشق
 

جبرئیل آمد که ای سلطان عشق
 

یکه تاز عرصة میدان عشق
 

بَس بُود کُن ذُولجَناحت در لگام
 

تیغ خون آلوده را کُن در نیام
 

عهد آن روز اَلَستت شد تمام
 

دارم از حق بر تو ای فرخ امام
 

هم سلام و هم تحییت هم پیام
 

خوب گرمِ کاری ای زیبا جبین
 

میزَنی شمشیر حق در راه دین
 

بَس بود دیگر رها کن صدر زین
 

گوید ای جان، حضرت جان آفرین
 

مر تو را بر جسم و بر جان آفرین
 

این همه قربانیان یک جا کِراست
 

تا قیامت پرچم عقشت بپاست
 

زانکه جانبازی تو در راه ماست
 

محکمی‌ها از تو میثاق مَراست
 

رو سپیدی از تو عشاق مراست
 

شور عشقت سوز نی در ناله‌ها
 

نغمه‌ها زان سوزها در پرده‌ها
 

از مصافت شد بپا سجّاده‌ها
 

چون خودی را در رَهم کردی رها
 

تو مرا خون من تو رایم خونبها
 

این پیام از حق تو را ای دلرباست
 

زانکه پیکارت برای دین ماست
 

جان فشانی تو بی چون و چراست
 

مصدری و ماسوا مشتق تراست
 

بندگی کردی خدائی حق توست
 

ذرت المثقال را کی وا نِهم
 

مَنکه بر هر رنج اجری مینهم
 

از تو آمد چون صَلا بر درگهم
 

هر چه بودت داده‌ای آندر دَهم
 

در رهت من هر چه دارم می‌دهم
 

ای به از خورشید  در تابندی
 

ای بَری از هر خط آلندگی
 

گر گمان داری تو در بازندگی
 

کشتگانت را دهم من زندگی
 

دولَتت را تا ابد پایندگی
 

پیک حق گفت از تمام گفته‌ها
 

گفت و گفت او تا رسیدش انتها
 

تا شنید او این پیام از مقتدا
 

شاه گفت ای محرم اسرار ما
 

محرم اسرار ما از یار ما
 

قاصدی معذور و، جام آورده‌ای
 

بهر ز خمم التیام آورده‌ای
 

شهد یارم را به کام آورده‌ای
 

آنکه از پیشش سلام آورده‌ای
 

وانکه از نزدش پیام آورده‌ای
 

هیچ میدانی که او نوشِ من است
 

عش او در قُل قُلِ جوش من است
 

هاله‌اش پیوسته تن‌پوش من است
 

بی حجاب اینک در آغوش من است
 

بی تو رازش، جمله در گوش من است
 

ای که پیک جان جانانم تویی
 

ناظر پیکار میدانم تویی
 

از مصافم بشنو آوای نویی
 

از میان رفت آن مَنی و آن تویی
 

شد یکی مقصود و بیرون شد دویی
 

بهر عاشق خون عاشق زیور است
 

بهتر از این هدیه آیا دیگر است؟
 

من در اینجا این خیالم در سر است
 

گر تو هم بیرون روی نیکوتر است
 

زانکه غیرت آتش این شهپر است
 

من در اینجا گر شُدم، از عشق اوست
 

خونِ من از بهر اُمت آبروست
 

آنکه فرمان دادت اینجا روبروست
 

جبرئیلا رفتنت زین جا نکوست
 

پرده کم شو در میان ما و دوست
 

در میان ما و جان حاملِ مَشو
 

دایه‌ی این جان ناقابل مشو
 

بهر حق، بر رخوتم عامل مشو
 

رنجش طبع مرا مایل مشو
 

در میان ما و او حایل مشو
 

باز گفت ای پیک یار دلنواز
 

ای که پیغامت مرا شد چاره‌ساز
 

شد زمان گفتن راز و نیاز
 

از سر زین بر زمین آمد فراز
 

وز دل و جان بُرد بر جانان نماز
 

شد ز خود، با عاشق فرزانه‌اش
 

غرق در خون پیش صاحب‌خانه‌اش
 

بود محو دلبر علامه‌اش
 

گشته پر گل ساجدی عمامه‌اش
 

غرقه اندر خون، نمازی جامه‌اش
 

در نمازش جز رُخ جانان ندید
 

آنچه او می‌خواست خود گفت و شنید
 

تا ببالینش شد آن مرد پلید
 

قصه کوته شمر ذلجوشن رسید
 

گفتگو را آتش خرمن رسید
 

زین مصائب جان ز غم آید بجوش
 

از دل هر زنده می‌آید خروش
 

نیست این زخمی که باز آرد رفوش
 

از شنیدن دیده بی‌تاب است گوش
 

شد سُخن‌گو از زبان من خموش
 

تا پناهی شرحی از عمان شنید
 

شعر خود با شعر او در هم تنید
 

عاقبت بر گفتة عمان رسید
 

ناله‌های بی‌خودانه بَس کشید
 

اندر اینجا پای خود واپس کشید
 

هم چو عّمان پای در رفتن نداشت
 

از غم و اندوه جان در تن نداشت
 

هم چون عُمان چشم بر خُفتن نداشت
 

بیش از این یارای دُر سُفتن نداشت
 

قُدرت زین بیشتر گفتن نداشت