به گزارش شبکه خبری هزاره سوم به نقل از بولتن نیوز؛با تلاشی که در طول یک هفتۀ گذشته، ازسوی مقامات وزارت خارجۀ کشورمان و قدرت های 5+1 صورت گرفت، تبادل نظر ایران و گروه 5+1 درمورد مذاکرات و نحوۀ رسیدن به یک توافق جامع در برنامه عمل مشترک همچنان ادامه دارد. حال با سپری شدن جلسات متعدد مذاکره و انجام گفت و گوهای دو و چندجانبه میان طرفین، به نظر می رسد، تا این لحظه هیچ گونه تفاهم نامه ای میان ایران و گروه 5+1 در نیویورک به دست نیامده و به احتمال قریب به یقین تا پایان این دور از مذاکرات نیز نتیجه ای به دست نخواهد آمد.

مذاکرات دوجانبه و چندجانبه ای که در طی هفته گذشته در نیویورک انجام پذیرفت و رایزنی های به عمل آمده در پروندۀ هسته ای ایران نشان می دهد، یک تفاهم نامۀ جامع سیاسی و فنّی و حقوقی در طی دو ماه آینده، کاملاً قابل دستیابی بوده و قطعاً ایران و گروه 5+1 در ادوار آتی مذاکرات به یک تفاهم جامع در ارتباط با پروندۀ هسته ای ایران دست پیدا خواهند کرد.

بر اساس این گزارش از نیویورک، اختلافات بین طرفیت ایران و گروه 5+1، هم اکنون به سطح قابل قبولی رسیده و طرفین در شرایطی قرار گرفته اند که اختلاف آنها با همدیگر درحداقل اختلافات قراردارد.

اختلاف طرفین به نحوی است که با به کارگیری یک راه حل فنّی یا حقوقی می توان این اختلافات را حل کرد و این درحالی است که برای کلیۀ موضوعات مورداختلاف راه حل های فنّی و حقوقی مناسب پیش بینی و پیشنهاد شده است.

گفتنی است، یکی از موضوعات عمدۀ مورداختلافِ طرفین، بحث درخصوص تعداد سانتریفیوژها بوده و گروه 5+1 خواهان کاهش گسترده تعداد سانتریفیوژهای ایران شده است. به بیان دیگر، موضوع dismantle (برچیدن) که از موارد مهم اختلاف در ادوار پیشین مذاکرات بود و گروه 5+1 بر روی آن پافشاری می کرد، از سرفصل مذاکرات خارج شده و بنابر توافقات مقدماتی صورت گرفته میان طرفین، قرار است به جای برچیدن سانتریفیوژها و به اصطلاح اوراق کردن شان، صرفاً اتصالات لوله ای مابین دستگاه های سانتریفیوژ، برای مدت زمانی مشخصی منقطع گردد که این مدت زمان مشخص نیز به عنوان زمان استراحت نامیده می شود.

این درحالی است که این میزان «زمان استراحت» نیز می بایست بنابر توافق طرفین، مشخص و تعیین گردد.

هم اکنون تمامی مقدمات برای رسیدن به یک موافقتنامۀ کلی و نهایی برای به انجام رساندن توافق هسته ای بین ایران و گروه 5+1 به انجام رسیده و طرفین درحال کدگذاری های خاص خود، برای هر کدام بندهای این توافقنامه جامع می باشند و لازم است تا تاریخ 24 نوامبر 2014 (3 آذرماه 1393) به امضای طرفین برسد.