به گزارش شبکه خبری هزاره سوم، جان کری وزیر امور خارجه ی امریکا در آستانه ی گفتگوی جدید با همتای ایرانی خویش، محمدجواد ظریف، به خبرنگاران گفت: ”هدف هر دوی ما از گفتگوهای چهارشنبه در ژنو، این است که زمینه را برای تسریع در مذاکرات هسته ای هموارتر نماییم."

رویترز نوشت کری سه هدف عمده از گفتگوهای چهارشنبه را اینگونه بیان کرد: ”در وهله ی اول می خواهیم [موقعیت را] ارزیابی مجدد کنیم. هدف دوم، جهت دهی به تیم هایمان برای ادامه ی مذاکرات است و در آخر، می خواهیم به جایی برسیم که روند گفتگوها و موفقیت آمیز بودن آنها سرعت بیشتری پیدا کند."
 

همچنین رویترز به نقل از سامانتا پاور، نماینده دائم ایالات امتحده امریکا در سازمان ملل عنوان کرد: ”فشار وارد کردن به ایران با اهرم تحریم ها، شانس موفقیت گفتگوها را کاملا از بین میبرد. انزوای ایران، انزوای امریکا را در پی خواهد داشت!!"

این مسئله کماکان ناظر بر اختلاف ظاهری کنگره و دولت امریکاست. کنگره به استفاده ی بیشتر و سنگین تر از اهرم تحریم ها اعتقاد دارد و دولت، گفتگو را چاره ی کار می داند. درخصوص رفتار دوگانه ی امریکایی ها –در دولت و سنای این کشور- تحلیل های مختلفی وجود دارد که توجه به رسانه های تحت اختیار کاخ سفید که مجری اصلی نقشه های امریکا هستند بهترین تحلیل را در اختیار قرار می دهد. به عنوان نمونه، دو روز پیش سایت خبری لس آنجلس تایمز در تیتر عجیبی نوشته بود: ”دور بعدی مذاکرات، آزمون انعطاف پذیری ایران است!"

وزیر امور خارجه ی امریکا از تلاش برای رسیدن به مذاکرات موفقیت آمیز سخن می گوید، کنگره بر طبل تداوم تحریم ها می کوبد، نماینده ی این کشور تحریم ها را به ضرر کشور خود عنوان می کند و در عین حال رسانه های پر بیننده و پر خواننده ی این کشور، فشار روانی را بر طرف مذاکره کننده وارد می کنند!

همانطور که در تحلیل های مختلف به آن اشاره شده است، برآیند این رفتارها نشان دهنده ی نقشه ی امریکا برای پیاده کردن فریب ”پلیس خوب، پلیس بد" است. طبق این سیاست، کنگره و دولت آمریکا در راستای هدفی مشترک، وظایف متفاوت سیاسی برعهده دارند. وقتی اجزای یک پازل را در جای خود می‌چینید، حتما دیده‌اید که این اجزا با هم متفاوت‌اند اما در نهایت تصویری واحد را منعکس می‌کنند. بنابراین اگرچه بین کنگره و دولت اختلاف وجود دارد اما این اختلافات در راستای یک تصویر کلی مشترک (یعنی ضربه زدن به ایران) قابل تعریف است. در این رویکرد، دولت امریکا نقش پلیس خوب و کنگره نقش پلیس بد را بازی می کند. دولت از احترام به گفتگو و دیپلماسی سخن می گوید و کنگره از لزوم بکار بردن خشونت اقتصادی!

حال امریکایی ها منتظرند تا ببینند انعطاف ایران تا چه حد است. آیا ایران از تهدید های پلیس بد (کنگره) به وعده های پلیس خوب (دولت امریکا) پناه می برد؟!

اما در این میان، نوع برخورد دولت ایران نیز تا حد بسیار بالایی تعیین کننده ی نتیجه است که البته و متاسفانه تا کنون ضعف های فراوانی از طرف ایرانی سر زده است. در آخرین مورد آن، رویترز پس از اشاره به سخنان جان کری، درخصوص وزیر امور خارجه کشورمان نوشت: ”لحن ظریف در مقابل فشارهای جدید برای خاتمه دادن به پرونده ی دوازده ساله ی هسته ای ایران، آشتی جویانه بود!"

در حالی که تحلیل گران امریکایی ایران را تشویق به انعطاف (یعنی عقب نشینی از خواسته های خود) می کنند، لحن وزیر امورخارجه ی کشورمان آشتی جویانه عنوان می شود! آیا در دولت های پیشین که ایران همواره از موضع بالاتر و طلبکارانه با غرب سخن می گفت هم از لحن دولتمردان ما برداشت ”آشتی جویانه" میشد؟!