به گزارش شبکه خبری هزاره سوم به نقل از جهان نیوز؛

هفته نامه فکاهی شارلی ابدو همانگونه که پیش بینی می شد سوار بر موج همدردی‌های جهانی نسبت به ترور اعضای تحریریه اش توسط عناصر گروه ترور داعش مرحله جدیدی از هتاکی ها به دنیای اسلام را با اهانت به پیامبر مهربانی ها حضرت محمد مصطفی (ص) آغاز کرد بدون آنکه این گستاخی غیر قانونی و غیر حقوقی او مورد شماتت دولتمردان فرانسوی قرار گیرد.

اولین شماره این نشریه هرزنگار پس از توقف چند روزه در نتیجه حمله به دفترش با کاریکاتوری موهن علیه نبی مکرم اسلام با تیراژی ۷۰۰ هزار نسخه منتشر شد و بنابر گفته مسئولان آن قرار است به مدت یک هفته همین یک شماره به صورت چاپی و‌آن لاین منتشر شود. مسئولان شارلی ابدو خود را برای انتشار سه میلیون نسخه از این شماره آماده کرده اند و برخی خبرها از احتمال انتشار پنج میلیون نسخه از آن حکایت دارد.

هفته نامه یاد شده به طور معمول هفته ای ۶۰ هزار تیراژ داشته است و رسیدن این رقم ناچیز به عدد سه یا احیانا پنج میلیون نسخه بی شک هم سود هنگفتی را نصیب آنان خواهد کرد و هم نام او را در ردیف نشریات تاثیر گذاری چون گاردین،‌ لوموند، نیویورک تایمز و.. قرار می دهد که از این حیث برای نشریه ای چنین کم اهمیت موفقیت بی نظیری است ضمن اینکه احتمالا ماموریت محوله را نیز به نحو احسن انجام داده است.

در گفتگویی که یورو نیوز در ساعات اولیه صبح روز چهارشنبه(همزمان با انتشار تازه ترین شماره این مجله) با تعدادی از شهروندان لیونی و پاریسی فرانسه که برای خرید نشریه شارلی ابدو در فروشگاهها حاضر شده بودند انجام داده یکی از شهروندان در پاسخ به اینکه چرا این هفته نامه را خریداری می کند، گفته است : «من چیزی گران بها خریدم. می خواستم آن را داشته باشم زیرا آزادی بیان مهم و آنچه روی داده غیرقابل قبول است. دلم برای تمامی آن ها که کشته شدند، شکست.»

در همین راستا آقای فرانسوا اولاند رئیس جمهوری فرانسه نیز بلافاصله پس از حادثه حمله به شارلی ابدو در مقابل دفتر این مجله حاضر شد و در گفت‌ وگو با خبرنگاران تصریح کرد:«شاهد یکی از وحشیانه ترین اعمال بشری هستیم. حمله به یک روزنامه حمله به آزادی بیان است. حمله به روزنامه نگارانی است که می دانستند در سرزمینی هستند که می توانند با آزادی سخن بگویند. می دانستند که جمهوری از آنها محافظت می کند. می دانستند که پلیس‌هایی هستند که از آنها حمایت می کنند. اما این روزنامه نگاران و پلیسها به قتل رسیدند. پاریس تاوان آزادی بیان را داده است».

در خبری دیگر شبکه خبری بی بی سی انگلیس نیز در واکنش به این رویداد در وب‌گاه اینترنتی خود نوشت:‌ «در روز روشن، در پاریس، یکی از مشهورترین کلان‌شهرهای جهان و در محلی که از نظر بسیاری نمادی از آزادی بیان به حساب می‌آید، دست‌کم دوازده نفر در یورش به دفتر مجله فکاهی جان باختند. مردان مسلحی که قلب سکولاریسم را به خون کشیدند، با خونسردی تمام گریختند. نشریه شارلی ابدو که تاوان سنگین این نمایش خون و وحشت را پرداخت، قبلا کاریکاتورهایی از شخصیتهای مقدس ادیان از جمله پیامبر اسلام منتشر کرده بود. رییس جمهوری فرانسه می گوید که پاریس تاوان حمایت از آزادی بیان را داده است».

قبل از اینکه به هدف اصلی این وجیزه بپردازم ذکرنکته ای را برای مخاطبان عزیز ضروری می دانم مبنی بر اینکه «شارلی اِبدو» جانشین مجله «هاراکیری» است که از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۶۱ میلادی منتشر می‌شد. مجله پس از بسته شدن (!) توسط دولت فرانسه بخاطر توهین به ارزش‌های ملی دوباره در سال ۱۹۶۶ منتشر شد و در سال ۱۹۷۰ و اینبار پس از مرگ ژنرال شارل دو گل بخاطر توهین به شخص ایشان، به دستور وزیر داخله تعطیل شد. در دهه ۸۰ میلادی کارمندان قدیمی تحریریه با نام جدید «شارلی ابدو» (این نام کنایه ایست به نام شارل دو گل) کار مجله را ادامه دادند ولی شمارگان بسیار پایین و انتقاد مردم از کیفیت محتوی عامل نیمه تعطیل شدن مجله گشت تا اینکه گروه دیگری به تیم قدیمی مجله گرویده در سال ۱۹۹۲ هفته نامه «شارلی ابدو جدید» را منتشر کردند.

در واکنش اکثر شهروندان و سیاستمداران فرانسوی و غیر فرانسوی به این رویداد که در نشریات مختلف به چاپ رسید عمدتا موضوعاتی چون «آزادی» و «آزادی بیان» ،‌ »تجاوز به آزادی» ، «احترام به حقوق دیگران» ، «نفی خشونت» و... مطرح شده است که به نظر هم‌قابل احترام و هم‌قابل اعتراض است. احترام از آن رو که اساسا خشونت و تجاوز بی سبب علیه دیگران نکوهیده بوده و هیچ یک از ادیان الهی نه تنها آن را تایید نمی کنند که جملگی آن را به محکومیت و تقبیح گرفته اند. احساسات پاک و لطیف شهروندان اروپایی در برخورد با این اتفاق ستودنی و مورد احترام جامعه بشریت است لیکن نشان دادن لایه هایی از این اتفاق بدون نشان دادن پس پرده آن توهین به شان شهروندی و انسانیت محسوب می شود.

اعتراض هم از آن روست که ایده توهین به عقاید و ارزش های الهی نزد بخش عمده ای از مردم جهان، خلاف اصول اخلاقی و آزادی بیان است. توهین به ارزش های ادیان الهی به همان اندازه محکوم است که رفتار تروریست ها مورد نکوهش است. رهبران کشورهای مختلف که در همدردی با مردم فرانسه به پاریس رفته اند، باید مرز خود را با هتاکی های گستاخانه این نشریه فرانسوی مشخص نمایند. ضمن آنکه اقدام به رنجاندن یک و نیم میلیارد از جمعیت جهان، اقدامی غیر عاقلانه و ناشی از بی‌خردی گسترده در میان برخی طیف های رادیکال سکولاری است که بی بی سی حمله به شارلی ابدو را حمله به قلب آن تعبیر کرده است.

آزادی بیان بی شک به معنای آزادی توهین و آزادی نابود کردن میراث بشری و ارش های اخلاقی نیست اگر‌هست پس چرا مقامات وقت وزارت کشور فرانسه دوبار همین نشریه را بخاطر توهین به ارزش های ملی فرانسه و اخلاقی شخص رئیس جمهوری فرانسه دستور به تعطیلی این نشریه داده ا ست.

نکته دردآور همین جاست. برداشت های متفاوت از آزادی، آزادی بیان،‌ ارزش ها و اصول. از دید انسان غربی «آزادی بدون انسان» آزادی است که نباید به او تجاوز کرد و اگر در همان غرب به یکی از ارزش های آزادی فی المثل «حجاب» تجاوز شد مانعی نیست چرا چون او آزادی همراه با انسانیت و ارزش را برنمی تابد. هم از این روست که هاپز و استیوارت میل تعریف های نزدیک بهمی از آزادی را برای انسان غربی ارائه می دهند. از دید آنان آزادی در حقیقت نبود مانع است. به این معنی که آزادی باید لاقید و بدون وجود محدودیت ها هرچند ارزشی و به نفع انسان باشد.

چند سالی است قانون منع استفاده از حجاب در فرانسه برای محدود کردن شماری از جامعه مسلمانان فرانسه به تصویب رسیده است که به موجب آن مسلمانان این کشور به عنوان بزرگترین جامعه مسلمان اروپا با جمعیتی بالغ بر ۶ میلیون نفر، از سال ۲۰۰۴ از داشتن حجاب در مدارس و اماکن دولتی و عمومی منع شدند. این مسئله در حالی است که تاکنون سایر اقلیت های دینی، همچون یهودیان، از این سخت گیری ها مستثنی بوده اند . مسلمانان با وجود جمعیت شش میلیونی خود در این کشور، نه تنها مانند یهودیان از داشتن مدارس خصوصی محروم هستند، بلکه در مدارس عمومی و اماکن اداری برای رعایت حجاب و سایر آداب و سنن اسلامی مورد سخت گیری قرار می گیرند. چنین ممنوعیتی مستقیماً با مفاد مربوط به آزادی ادیان که در اعلامیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل مصوب سال ۱۹۴۸ و نیز کنوانسیون حفاظت از حقوق بشر و آزادی‌های اساسی اروپا مصوب سال ۱۹۵۰ تضاد دارد.

واکنش های ناهمگون فرانسه به حادثه شارلی ابدو و تصویب قانون منع حجاب در این کشور یکبار دیگر و این بار عریان تر نقض جدی ادعاهای فرانسه در طرفداری، اعتقاد وپی گیری حقوق بشر و آزادی های انسانی در روابط با کشورها و ادیان دیگر را برملا کرد.

سکوت در قبال این دو گانگی رفتاری و مهم‌تر از آن نسبت به اهانتی که به پیامبر یکی از بزرگترین ادیان الهی و آسمانی شده است از سوی هر کشور و سیاستمدار و علمای هر‌دینی بی شک منجر به گسترش دامنه اهانت ها و سایر ادیان و ارزش های الهی خواهد شد و جامعه بشریت را به سمت دورانی شبیه قرون وسطی هدایت خواهد کرد.