پس از اظهارنظرات شاذ محمود سریع القلم و اکبر ترکان، اینبار نوبت رئیس دولت اعتدال بود که منتقدان خیرخواهش را مُشتی "کم سواد" و معدودی "مواجب بگیر" قلمداد کند و اینطور سخن بگوید: «لااقل این توافق ژنو اولین گشایش برای دانشگاه و برای پول دانشجوها بود؛ فقط یک عده معدود که از جای معدود تغذیه می‌شوند. آنها باید حرف بزنند. آنها هم البته حرف بزنند اشکال ندارد، نقد کنند اشکال ندارد؛ چرا یک عده کم‌سواد بیایند حرف بزنند؟ استادان دانشمند ما بزرگان دانشگاه ما خصوصی چرا حرف می‌زنند ولی نمی‌آیند در میدان.»!

این سعه صدر(!) مثال زدنی حسن روحانی در قبال منتقدانش درحالی ابراز می شود که اینگونه برخوردها بیش از آنکه نشانگر رویکرد متسامح حقوقدانان باشد، یادآور خوی مستبدمآب و مشی غیرقابل انعطاف سرهنگ‌ها بود چراکه نامبرده پیشتر ادعا می‌داشت: "من سرهنگ نیستم؛ حقوقدانم"!
 

با اندک تأملی بر سخنان وارده از سوی رئیس اعتدالیون در جمع رؤسای دانشگاه‌ها و مدیران پارک‌های فناوری، این شبهه در ذهن پدیدار می شود که حقیقتاً چرا "عطاران" دولت تدبیر تا بدین اندازه بر القای خوشبویی "مُشک" توافقنامه ژنو، اصرار دارند؟!

جالب اینکه دولتمردان تدبیر و امید از سویی منتقدان داخلی ژنوچای را با چوب «مواجب بگیر» و «کم سواد» می رانند و از طرف دیگر اظهارات مقامات خارجی مبنی بر عدم پذیرش حق غنی‌سازی ایران را پاسخ نخ نما شده "تحت فشار بودن مقامات 1+5 از سوی لابی‌های صهیونیستی" توجیه می کنند!

با اینحساب می باید از مسئولان دولت راستگویان این سوال را پرسید که اگر منتقدان داخلی و مذاکره کنندگان خارجی، جملگی دروغگویند و ادعاهای کذب بر زبان می آورند، پس چه کسی راست می گوید؟!

براستی چه عاملی موجب شده تا دوست و دشمن و حتی هواخواهان سینه چاک اعتدالیون نیز موضع سکوت را در ارتباط با توافق ژنو برگزیده و علیرغم خوشبینی های زایدالوصف کلیدداران، کماکان به دیده خوف و رجاء بدان بنگرند؟!

با توجه به سبقه کوهسازی از کاه دولت راستگویان، ناگفته پیداست که اگر سر سوزن "چیزکی" از توافق ژنو عاید مملکت می بود، به قطع و یقین آنقدر در بوق و کرنا می شد که ایهاالناس کجایید ببینید چه "چیزها"یی نصیبتان شده است! 

با این وجود رئیس جمهور درحالی جمع کثیری منتقدین ژنوچای شامل؛ نمایندگان مجلس، مقامات کشوری و لشکری، تشکل های دانشجویی، کارشناسان هسته ای، دیپلمات های متخصص، دستاندرکاران رسانه های مکتوب و مجازی و درنهایت 49.7 درصد از مردم را به "کم سوادی" متهم می کنند که اعمال چنین برخوردهای توهین آمیزی، پیشتر از سوی ایشان و در جریان رقابت های انتخاباتی یازدهم، به شدت نهی می شد!   
 

نکته قابل توجه دیگر آنکه، حسن روحانی در بخش دیگری از سخنانش با اشاره به دوستی و آشتی با کشورهای غربی، اظهار داشت: «مگر [پیامبر اسلام] نیامدند در مکه آن همه افراد بدخواهی که سالیان دراز بر او و یارانش ظلم کرده بودند، نه ظلم عادی، زیر شکنجه آنها را کشته بودند، بزرگ‌ترین ظلم تاریخ را انجام دادند، وقتی پیغمبر فاتح و پیروز در مکه آمد، چه گفت؟ نگفت فذهب فان الیوم یوم المرحمه؟ نگفت امروز که ما پیروزیم روز انتقام نیست. روز رحمت است. نگفت بروید و همه آزادید؟ وی با بیان اینکه پیامبر اسلام برای سرسخت‌ترین دشمن خود، خانه‌اش را تبدیل کرد به مأمن.»

در همین رابطه گویا امر خودگفته "توافق ژنو یعنی تسلیم قدرت‌های بزرگ در برابر ملت ایران" بر ایشان مشتبه شده که به قیاس مع الفارق «ژنوچای» با جریان «فتح مکه توسط پیامبر اسلام(ص)» روی آورده و برای اثبات مدعای خویش دست به دامان آیات و روایات شده اند!
 
در همین راستا شایسته است تا توجه جناب حقوقدان را به آیه ای از آیات شریفه قرآن کریم جلب کنیم: «مُّحَمَّدٌ رَّسُولُ اللَّهِ وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاء عَلَى الْکُفَّارِ رُحَمَاء بَیْنَهُمْ ... / محمد پیامبر خداست و کسانى که با اویند بر کافران سختگیر و با همدیگر مهربانند ...»

در این میان آیا انصاف است که بجای شدت عمل به خرج دادن در برخورد با مستکبرین غربی، از خیانات و جنایات ایشان چشم‌پوشی کرده و از باب مصالحه با آنها وارد شویم اما منتقدان خیرخواه و دلسوز هموطن را با الفاظ ناشایستی چون معدودی "کم سواد" و "مواجب بگیر"، مخاطب قرار دهیم؟!

امید است تا پس از این شاهد این قبیل برخوردهای افراطی در دولت اعتدال نبوده و آنقدر آستانه تحمل خود را در مواجهه با منتقدین بالا ببریم تا نه فقط و نطق‌ها و حرّافی‌ها و میتینگ‌ها، بلکه در عرصه عمل نیز گوشی شنوا برای شنیدن انتقادات بجا و بحق داشته باشیم.