اساسا آنچه برای دولت از ابتدا مهم بوده آنکه نشان دهد حل پرونده هسته ای آغاز رونق اقتصادی است و قفل اقتصاد ایران کلید دیگری ندارد.

از آنجا که بر اساس متن فراهم آمده، لغو تحریمها - اگر بدون هیچ مشکلی انجام شود - از هشت ماه آینده عملیاتی خواهد شد و لذا تاثیرات اقتصادی لغو تحریمها پیش از انتخابات مجلس دهم خود را در شاخصهای اقتصاد کلان نشان نخواهد داد، دولت ناچار است هرطور که شده میوه مذاکرات خارجی را به سفره مهیا شده برای مهمانان از پیش دعوت شده خود در سیاست داخلی برساند.

برای این مهم تنها راه حل و تنها دوپینگ در دسترس، رفت و آمدهای پر سر و صدای هیاتهای سیاسی و اقتصادی اروپایی و پوشش مناسب رسانه ای آنهاست؛ چه اینکه آن هیاتها و شرکتها نیز نیک می دانند هنوز تا رسیدن به قراردادهای پرمنفعت از بازار تشنه ایران، باید دندان سر جگر بگیرند و منتظر تعلیق یا لغو تحریمها باشند. شاهد مثال آنکه در خلال سفر این هیاتها از سرمایه گذاری های کلان خارجی مورد ادعای دولت تاکنون خبری منتشر نشده است.

این آمدوشدهای آدامسی، برای هر دو طرف ماجرا پرسود است؛ سود طرف ایرانی شیرین کردن ذائقه مخاطبان و رای دهندگان داخلی است و کافی است به مقداری تکرار شود که شیرینی آدامس در دهان باقی می ماند گرچه هیچ ماده غذایی به معده هم نرسد.

سود طرف خارجی از جنبه اقتصادی زنبیل گذاشتن و نوبت گرفتن برای پروژهایی است که قبلا در رسیدن به آنها تحریم بوده اند و می تواند مرهمی بر زخم عمیق یونانی اقتصاد اروپا باشد و از نظر سیاسی نیز شرطی کردن مردم ایران برای فشارهای بعدی است که اگر گشایش می خواهید باید به کسانی رای دهید که اهل تعامل با ما باشند.

منتظر باشید که از این هیأتها بسیار خواهند آمد و رفت، اما آیا روزی متن این مذاکرات و داده و ستانده های آن نیز منتشر خواهد شد تا بدانیم خطوط قرمز اقتصاد مقاومتی تا چه حد رعایت شده است!؟