به گزارش هزاره سوم، گنجاندن یک مطلب در کتاب فارسی آن دوران کافی بود که من و سایر همکلاسی هایم با قطره ای از دریای بیکران مهارت و آثار این هنرمند نامدار ایرانی آشنا شویم.

اکنون از آن زمان بیش از 3 دهه می گذرد؛ نام او همواره در ذهنم به عنوان نقاش و مینیاتوریست بزرگ ایرانی نقش بسته است نقشی که تاکنون باقی مانده اما هیچگاه تصور نمی کردم به این استاد چنان نزدیک شوم که از نزدیک درخانه اش حضور یابم.

هر چند ارزش آثار استاد به بلندای تاریخ هنر کشور است اما خانه و مامن او در شهر خود شناخته شده نیست.

هیچ کس نشانی از خانه استاد را نمی داند، از راننده ای که قرار بود مرا به درِِ منزل استاد برساند تا کسبه و عابران پیاده!

بازدید رییس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری از خانه استاد بهزاد فرصتی فراهم آورد که به دیدن منزل و آثار این استاد بروم.

راننده که بیش از سه دهه در پایتخت و درشهر استاد به کار رانندگی مشغول است با اینکه آدرس دقیقی داشتم حتی به درستی خیابانی که منزل استاد درآن واقع شده بود را نمی شناخت و مرا بین راه پیاده کرد تا شاید منزل استاد را پیدا کنم.

از خودرو که پیدا شدم با گام های نه چندان امیدوار به سمت آدرس منزل استاد حرکت کردم. دیدن ساختمان های سر به فلک کشیده و امروزی آنجا نیز امیدواری های قبلی مرا برای یافتن منزل به یاس تبدیل کرد زیرا هیچ وقت تصور نمی کردم خانه استاد در چنین منطقه ای باشد.

خیابان ها را یکی پس از دیگری طی کردم اکنون وقتی نشانی را از عابران می پرسم امیدواری های من برای یافتن منزل بیشتر می شود چون حالا برای بعضی از آنان اسم استاد و خانه استاد آشنا به نظر می رسد.

خیابان آزادی نرسیده به میدان انقلاب خیابان نوفلاح نبش کوچه کلهر نشانی منزل استاد است.

وقتی به نبش کوچه کلهر می رسم اینجا فقط معماری یک ساختمان با بقیه ساختمان ها تفاوت می کند. ساختمانی با نمای آجری هر بیننده ای را به خود جلب می کند زیرا در این منطقه کمتر ساختمانی به این سبک معماری وجود دارد.

حدس زدم این خانه استاد باشد و حدسم نیز درست از آب در آمد. مدعوین زیادی از هنرمندان نامدار کشور برای گشایش مرکز آموزش هنرهای سنتی به این مکان آمده بودند.

به خانه استاد بهزاد وارد شدم. خانه محقر بود اما دنیایی از حرف و کلام در جای جای این خانه نهفته بود. نمای آجری و معماری بومی منزل استاد انسان را به گذشته های دور می برد.

بازسازی این خانه نیز هیچ چیز از معماری بدیع آن نکاست و همان شکل قدیمی خود را حفظ کرده است.

حیاط کوچک و درختی در کنار باعچه، منزل استاد را طراوت و زیبایی خاصی بخشیده است.

میهمانان و مدعوین که از هنرمندان نامدار کشور بودند کم کم به محل مراسم آمدند. دما زیر صفر درجه بود اما حضور میهمانان و مدعوین گرمای خاصی به این محفل ادب و هنر بخشیده بود.

ساختمان قدیمی استاد در 3 طبقه بنا شده و هر طبقه نیز 60 متر بیشتر وسعت ندارد. در طبقه 1 اتاقی بزرگی هست که استاد در زمان حیات همه کارهای نقاشی و مینیاتوری خود را در این مکان انجام می داد؛ اکنون نیز این مکان به گالری آثار بهزاد تبدیل شده است.

با ورود به این اتاق حس می کنی هنوز استاد در طبقه 1 این ساختمان مشغول میناتوری است.

صدای در خانه، استاد را از فعالیت باز می دارد. ملک الشعرای بهار، جلال الدین همایی، بدیع الزمان فروزانفر، رهی معیری، ابوالحسن خان صبا و بسیاری دیگر از چهره های نامدار آن روز به دیدار استاد می آیند.اینجا محفل بزرگان فرهنگ و هنر ایران در دوران استاد بهزاد بوده است. 

گویی هنوز بزرگان فرهنگ و هنر، درِ این خانه را می زنند تا استاد برخیزد. استاد بهزاد برخیز خانه ات آباد شد.

طبقات 2 و 3 ساختمان نیز به مانند طبقه 1 بنا شده که کارهای مینیاتوری سایر هنرمندان کشور به نمایش گذاشته شده است.

خانه استاد حسین بهزاد که چندی پیش به عنوان مکان اداری و تجاری مورد استفاده قرار می گرفت بعدازظهر روز گذشته (یکشنبه) با حضور مسعود سلطانی فر معاون رییس جمهوری و رییس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری و شماری از هنرمندان کشور به مرکز آموزش هنرهای سنتی از جمله نگارگری تبدیل شد.

خانه استاد در سال 71 طی قراردادی که میان سازمان میراث فرهنگی و پرویز بهزاد تنها فرزند وی منعقد گردید به موزه ای برای حفظ و نمایش آثار این هنرمند تبدیل شد.

استاد بهزاد به مدت 17 سال یعنی از سال 1330 تا هنگام فوت در این خانه زندگی کرد.

استاد حسین بهزاد در 21 مهرماه سال 1347 پس از عمری فعالیت هنری دارفانی را وداع گفت. پیکر آن مرحوم 22 همان ماه در آرامگاه ابن بابویه آرام گرفت.

نسخه اصلی آثار استاد بهزاد در مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد تهران نگهداری می شود که روزانه پذیرای دهها نفر از علاقه مندان به این هنر است.

گزارش از : علی حبیبی