دولت شیخ حسن روحانی که با شعار آزادی بیان و رفع فیلتر از شبکه‌های اجتماعی و تغییر سبک فیلترینگ در ایران از شبکه های اجتماعی به وبسایت‌های غیراخلاقی وارد حوزه اینترنت شده بود، ظاهرا این روزها نه تنها این شعار خود را به فراموشی سپرده است که آن را وسیله مناسبی برای پوشش گذاشتن بر شرایط بغرنج دولتش پس از گذار از ماه عسل انتخابات 24 خرداد قرار داده است.

بسیاری از کاربران ایرانی هنوز فراموش نکرده اند که نمایندگان دولت یازدهم که بسیاری از آنها از فعالان فیسبوک به شمار می روند در جلسه فیلترکردن نرم‌افزار "وی چت" نه تنها مخالفتی با این امر نکردند، که قریب به اتفاق آنان به فیلتر شدن این نرم افزار رای مثبت دادند. این در حالی بود که دولت اعتدال با شعاری مخالف این موضوع توانست رای های بسیاری را به نام خود ثبت نماید.

اما دو سه روزی است که تحت لوای دولت تدبیر و امید که قرار به حذف فیلترینگ داشت، نه تنها خبری از این امر نشد که بدون اطلاع قبلی بسیاری از نرم افزارهای عبور از فیلترینگ از کار افتاده است. موضوع تا بدانجا پیش رفت که برخی رسانه های خارجی و تلویزیونهای ماهواره‌ای نیز از این فیلترینگ همه جانبه گزارش و خبر تهیه کردند.

فارغ از درست یا غلط بودن این اقدام، به نظر می رسد موضوعات دیگری در پس این تصمیم به ظاهر بی سر و صدا وجود داشته است.

آنچه در این خصوص باید مورد توجه قرار گیرد این موضوع است که دولت یازدهم برای خروج از بحران بوجود امده در خصوص انتقادات مربوط به سبد کالا، انتقادات بیشمار روزانه حقوقدانان و اهل فن به قرارداد ژنو که به دعوت رییس جمهور به عمل آمده بود و همچنین جو به وجود آمده در کشور برای آغاز فاز دوم هدفمندی یارانه ها، تصمیم گرفته است حواس مردم را به موضوع بی اهمیت اما پرطرفدار فیلترینگ جلب نماید تا موضوع صحبت ایرانیان از انتفادات اصلی به دولت، به موضوعاتی چون فیلترینگ همه جانبه جلب شود.

هرچند شاید راهکار دولت در کوتاه مدت جوابگو باشد، اما به نظر می رسد این اتفاق بیش از پیش رنگ باختن شعارهای انتخاباتی رنگارنگ دولتی را که با شعار راستگویی و صیانت از حقوق اصلی مردم پا به عرصه گذاشته بود روشن می نماید. اتفاقی که پیش از این موضوع در قراداد سراپا ضعف ژنو و افتضاح ملی در توزیع سبدکالا و همچنین کم سواد نامیدن منتقدان قرارداد ژنو برای بسیاری از مردم روشن شده بود. اما با روی دادن این اتفاق و استفاده ابزاری از فیلترینگ برای کم کردن توجهات از موضوعات فوق، امید به شعارهای دولت هر روز بیشتر از قبل کمرنگ تر می شود.