شاید اگر دانشور هم مانند همه مردم عادی بالاشهرنشین بود، کسی نمی توانست بر او خرده بگیرد که چرا برای هر فرزندش یک پرستار استخدام کرده و رنگ ماشین و لباسش را با هم ست می کند اما امروز که او مدال وکالت مردم تهران را در شورای شهر یدک می کشد، آنهم در نظام جمهوری اسلامی که بر اساس عدالت اجتماعی پایه گذاری شده است حق با مردم است که بدانند نماینده شان در چه شرایطی روزگار سپری می کند!

طبعا ثروت اندوزی بواسطه کار و تلاش و از مسیر شرع و عرف مورد مذمت هیچ احدی نیست و باید گفت نوش جان اما فخر فروشی بر این مال و ثروت آنهم در شهری که فقر در مناطق جنوبی اش دامن خیلی ها را گرفته، مورد نکوهش است.

حق دارد مقام معظم رهبری که می فرمایند «متاسفانه بعد از انقلاب بعضی مسئولین با منش خود اسراف و تجمل را یاد دادند به مردم» فخرفروشی به ثروتمندی و مال اندوزی عین آموزش تجمل است. وقتی دانشور صراحتا می گوید «مادر بودن برای این چهار تا بچه در کنار کارهای اتاق بازرگانی تهران و شورای شهر خیلی سخت است اما چون از اول برنامه‌ریزی کرده بودم که فقط در شرایط تمکن مالی فرزندآوری کنم، با یک مقدار برنامه‌ریزی و گرفتن دو پرستار شبانه‌روزی، الان حس می‌کنم زیاد هم سختی ندارد»، یعنی اگر کسی مال و ثروت ندارد و نمی تواند برای فرزندانش پرستار شبانه روزی بگیرد، قید تولید نسل و بچه داری را بزند: «هزینه داشتن چهار تا بچه در ماه تقریبا ۳ میلیون تومان می‌شود و این جدا از هزینه پرستارهاست. بچه داشتن واقعا بیش از هر چیزی به پول خیلی زیادی نیاز دارد. نوزاد دارو می‌خواهد، شیرخشک می خواهد، داروها الان خیلی گران شده‌اند و اگر نتوانی یک کدام را هم تهیه کنی به بچه آسیب می‌رسد و گاهی ممکن است از بین برود. من فکر می‌کنم فرزندآوری برنامه‌ریزی می‌خواهد. مسلما من اگر این قدر پول نداشتم برای داشتن ۴ بچه برنامه‌ریزی نمی‌کردم. »

اولین ضعف ما گرایش به دنیاطلبى بود

رهبر معظم انقلاب در رابطه با تجمل گرایی مسئولین جمهوری اسلامی می فرمایند: « اولین ضعف ما گرایش به دنیاطلبى بود که گریبان بعضى از ماها را گرفت. بعضى از ما مسئولان دچار دنیاطلبى شدیم، دچار مادی‏گرایى شدیم؛ براى ما ثروت، تجمل، آرایش، تشریفات و اشرافی‏گرى یواش یواش از قبح افتاد. وقتى ما اینجور شدیم، این سرریز میشود به مردم»

اما در باب ساده‌زیستی، خواست جدی و صریح مقام معظم رهبری از مسئولان برای رعایت تمام جوانب ساده‌زیستی بوده و بارها و بارها بر این امر مهم تاکید کرده اند. ایشان در همان اوایل رهبری خود در دیداری با کارگزاران نظام متذکر شدند: «گزارش آمده که روحانى عقیدتى، سیاسى در یکى از دستگاه‌ها، خودش ماشین دارد، ولى ماشین دولتى سوار مى‌شود! من نوشتم که حق ندارد این کار را بکند. براى من جواب آمد که این کار رویه است و همه مى‌کنند! این آقا خودش یک ماشین دارد، که براى خودش لازم است؛ یکى هم خانمش دارد و نمى‌شود که خانمش از این ماشین استفاده‌کند! عجب! این چه حرفى است؟ من الان اعلام مى‌کنم و قبلاً هم نوشتم و این را گفتم که آن وقتى که آقایان امکانات شخصى دارند، حق ندارند از امکانات دولتى استفاده بکنند. اگر ماشین دارید، آن را سوار شوید و به وزارتخانه و محل کارتان بیایید؛ ماشین دولتى یعنى چه؟ واللَّه اگر من از طرف مردم مورد ملامت قرار نمى‌گرفتم که مرتب ملاحظه‌ جهات امنیتى را توصیه مى‌کنند، بنده با ماشین پیکان بیرون مى‌آمدم.”

راز “شیرین” شدن مسئولان در چشم مردم در چیست؟

مقام معظم رهبری ضمن اینکه خود پایین‌ترین سطح معیشت و مخارج را در زندگی شخصی داشته‌اند، دائما همین نکته و رعایت ساده زیستی را از تمام مسئولان نظام مطالبه و رمز محبوبیت و مقبولیت مسئولان و روحانیون در نظر مردم را در “تقوا و بى‌اعتنایى به دنیا” دانسته و تاکید داشته‌اند: “به حد ضرورت اکتفا کنید و اندازه نگه دارید؛ اینها ما را از مردم دور مى‌کند، روحانیون را از مردم دور مى‌کند. روحانیون، به تقوا و ورع و بى‌اعتنایى به دنیا در چشم‌ها شیرین شدند. بدون ورع و بدون دورانداختن دنیا، نمى‌شود در چشمها شیرین ماند. مردم رودربایستى ندارند؛ خدا هم با کسى رودربایستى ندارد. خدا نعمت را برنمى‌گرداند، ما هستیم که با رفتار خودمان، با عقبگرد خودمان، با سوء تدبیر خودمان درباره‌ امور خویش، نعمت را برمى‌گردانیم.”

زخارف دنیا برای مسئولین ممنوع است!

حضرت آیت الله خامنه ای در خردادماه سال ۱۳۹۰ و در سالگرد ارتحال بنیانگذار جمهوری اسلامی خطاب به مسئولان متذکر شدند: “اگر ما مسئولان کشور – بخصوص این دیگر مربوط به ما مسئولان است – دچار خودمحورى شویم، دچار تکبر شویم، دچار خودشگفتى شویم، تودهنى خواهیم خورد. دنیا اینجور است، سنت الهى این است. در پى کسب محبوبیت نباشیم، دنبال تمتعات دنیوى نباشیم، دنبال پرداختن به اشرافیگرى و تجملات نباشیم. ما مسئولین، خودمان را حفظ کنیم؛ همچنان که این مرد بزرگ خود را حفظ کرد. اگر ما اینجا دچار اشتباه شویم، مصداق همان آیه‌ى شریفه خواهیم شد که: «و احلّوا قومهم دار البوار. جهنّم یصلون ها و بئس القرار». در راه پیشرفت، توقف ممنوع است؛ خودشگفتى ممنوع است؛ غفلت ممنوع است؛ اشرافیگرى ممنوع است؛ لذت‌جوئى ممنوع است؛ به فکر جمع کردن زخارف دنیا افتادن، براى مسئولین ممنوع است. با این ممنوعیت هاست که میتوانیم به قله برسیم.” سعید ساداتی