اظهارات حسن روحانی در خصوص استقبال دولت از انتقاد، با برخی رفتارهای او و دولت زیرمجموعه اش همخوانی ندارد.

روحانی دیروز در بخشی از اظهارات خود در اختتامیه جشنواره مطبوعات، انتقاد صریح را حق رسانه ها دانست و گفت: "در هیئت وزیران و هم به مسئولان گفته‌ام یا شکایتی از طرف دولت نباید باشد، نسبت به روزنامه، رسانه و یا باید به حد اقل اقل ضروری اکتفا شود. شما می بینید امروز انتقاد صریح می کنند که حق آنهاست. گاهی حتی اتهام می زنند، دروغ مطرح می شود. حتی نسبت به آن موارد هم دولت وارد عمل نشده و شکایتی را مطرح نکرده است. فقط از طریق مسئولان به آنها تذکر داده شده که این حرف ناصحیح و نادرست است."

با این وجود روحانی در حالی نحوه برخورد با انتقادات را افتخار دولت دانست که رسانه های منتقد در ماه های گذشته با تذکرات و محدودیت های متعددی روبرو شده اند تا جایی که تذکرات کتبی و شفاهی و حتی توقیف یک نشریه منتقد دولت نیز در این مدت انجام شده است.

از این گذشته، اظهارنظر ماه گذشته رییس جمهور که منتقدان توافق ژنو را "یک عده معدود کم سواد" که "از جای خاص تغذیه می شوند" خوانده بود، واضح تر از آن است که بتوان به راحتی داعیه و ژست انتقادپذیری دولت را جدی گرفت.

روحانی البته این بار نیز در لفافه حمله به رسانه های منتقد را فراموش نکرده است. رییس جمهور حقوقدان گذشته از آنکه برخی رسانه ها را برخوردار از دژ پولادین خوانده، طرح یک اتهام نرم به آنها را از قلم نینداخته تا جایی که در توصیف این رسانه ها گفته "گاهی حتی اتهام می زنند، دروغ مطرح می شود. حتی نسبت به آن موارد هم دولت وارد عمل نشده و شکایتی را مطرح نکرده است."

معلوم نیست موضع دقیق دولت یازدهم در خصوص آزادی رسانه ها چیست؟ ژست انتقادپذیری در کنار واکنش ها تند به کوچکترین انتقادات چه تناسبی دارد؟