صبح نوروز نشانیست هم از جلوه یار     

                              سایه یار نمایان شود ازصبح بهار

عقل درمانده در این قاعده و نقش و نگار

                                       بامدادان که تفاوت نکند لیل و نهار

                    خوش بود دامن صحرا و تماشای بهار

سوسن ونسترن و لاله و سنبل در ذوق

                             در تماشای ز افلاک کمان هم زده طوق

گلشن و شاخ و نبات هر که بنوعی در سوق

                                 بلبلان وقت گل آمد که بنالد از شوق

                   نه کمم از بلبل مستی تو بنال ای هوشیار

سبزه رسته به تن کنده به دالان از چوب

                                 شنود اهل خرد شر شر باران از چوب

برگ سبزی بتناسب شده آسان از چوب

                           که تواند که دهد میوه الوان از چوب

                     یا که داند که برآرد گل صد برگ ز خار

نی ز مرداب گر عریان بدر آید نه عجب

                                نرگس و لاله اگر زلف گشاید نه عجب

رود در بستر خود نغمه سراید نه عجب

                                  آدمی زاده اگر در طرب آید نه عجب

                   سرو در باغ به رقص آمده و بید و چنار

بگشا در که ز ارباب پیامی برسد

                                    نور از هستی حکمت زپیامش بدمید

رخوت و سستی ایام ز بستان برمید

                                  باد بوی سمن آورد و گل و نرگس و بید

                      در دکان به رونق بگشاید عطار

بید گویی به تقرب به نمازند هنوز

                                چمنان سجده کنان حامل رازند هنوز

دانه ها رسته ولی غرق نیازند هنوز

                                 شاخه ها دختر دوشیزه باغند هنوز

                        باش تا حامله گردند بالوان ثمار

ماه بینی که درخشنده تر از پیش به شب

                                     بود اینها همه از قاعده حکمت رب

دانه زر بفشاند بسر نخل رطب

                            عقل حیران شود از خوشه زرین عنب

                        فهم عاجز شود از حقه یاقوت انار

سعدیا وصف بهار تو برم بار نمود

                                    دفتر شعر مرا گلشن بی خار نمود

ایها الناس پناهی چه خوش اقرار نمود

                                    حق تعالی مرا بر سر این کار نمود

                           آمد از جانب او این همه شیرین گفتار

علی پناهی نکو  بهار 1393