من بی نوا چه کردم که ندارم آن نوا را
 

که ز شور آن بشویم دل و دیدة شما را
 

به چه حالتی تو بودی؟ که سرودی شهریارا
 

علی ای هُمای رحمت تو چه آیتی خدا را
 

که به ما سوا فکندی همه سایة هما را
 

ز تو ای بلبل شیدا نشود جز این ز آئین
 

که شنیده ناله‌های تو شبانه مُرغ آمین
 

شب قدر میسرودی به یقین که حاصلش این
 

دلِ اگر خدا شناسی همه در رُخ علی بین
 

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
 

فقط او که لطف او گشته نصیب او تواند
 

غزل از علی سُراید که در این جهان بماند
 

که تواند از تو بهتر به از این ترانه خواند
 

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
 

چو علی گرفته باشد سَر چشمة بقا را
 

شدی گر به تخت زرین در خانة علی زَن
 

تو برو برای تأمین در خانة علی زَن
 

شدی از زمانه غمگین در خانة علی زَن
 

برو ای گدای مسکین در خانة علی زَن
 

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را
 

چه کُنم؟ که چون تو آید زِ کتابت حاصل من
 

تو بیا شبی به خوابم به دمی مقابل من
 

که بگویم این سرودت زده آتش این دل من
 

به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
 

چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا
 

ز نوای سوزِ آه تو بسوزد الترائب
 

که به حق سروده‌ای تو غزلی وزین و طائب
 

چه کسی سروده این سان که تو گفتی از مصائب
 

بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب
 

که عَلم کند به عالم شهدای کربلا را
 

چه شد امشب این ندانم که شُدم چو عشق‌بازان
 

که من عاجز از لسانم به سرای نغمه‌سازان
 

به ثنای او چه گویم که میان یکه‌تازان
 

چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
 

چو علی که می‌تواند که بِسَر بَرد وفا را
 

ز فراز عرش او را شده سَر توانمش گفت
 

ز تمام بَحر عالم شده بر توانمش گفت
 

نه ز طیف نور خالی که قمر توانمش گفت
 

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
 

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را
 

سحر آمد و پناهی چه شُدَت ز حاصل امشب
 

نکند ز تو نماند اثر از تکامل شب
 

که سپیده رُخ نمودست و شد است حایل شب
 

ز نوای مرغ یاحق بشنو که در دلِ شب
 

غمِ دل بدوست گفتن چه خوش است شهریارا