در این جشن فرخنده بَرقرار
 

بشارت دهم بر صُغار و کُبار
 

بِدوران دور و چنین روزگار
 

فرستادة خاص پروردگار
 

رسانندة حُجت استوار
 

به حکم جهاندار والا مکان
 

چو بگشود چشمان خود بر جهان
 

گرفت آبرو زو، زمین و زمان
 

گران مایه‌تر تاج آزادگان
 

گرامی‌تر آدمی زادگان
 

پدر روش نادیده دیده بِبَست
 

چو مادر زِ بار گرانش بِرَست
 

بَرِ آمنه گوهری بَرنشست
 

محمّد کازل تا ابد هر چه هست
 

به آرایش نام او نقش بست
 

چو رنگ از رُخ شامگاهان پرید
 

ملک جار زد آن زمان این نوید
 

اَیا اَیُهَناس حامی رسید
 

ضِمان‌دار عالم سیه تا سپید
 

شفاعت کن روز بیم و امید
 

زمانی که بود عاطفه بی حُضور
 

به عصری که مدفون شُد عشق و شُعور
 

به دورانِ جهل و جُنون و قُصور
 

چراغی که تا او نیفروخت نور
 

زِچشم جهان روشنی بود دور
 

به هر دَم به یاری خود خوانمش
 

زَنم چنگ هر لحظه بر دامنش
 

جهان خوشه‌چین گشته از خرمنش
 

فلک بر زمین چارطاق افکنش
 

زمین بر فلک پنج نوبت زَنش
 

رَهِ صد به یک لحظه او کرده طی
 

چو دستِ الهی شد همراه وی
 

چه بت‌ها که بر خاک شد پی ز پی
 

خراج آورش حاکم روم و ری
 

خراجش فرستاده کسری و کی
 

پناهی به نظم نظامی فزود
 

اگر پا بُرون از گلیمش نمود
 

سَرِ شرمساری به زیر و خمود
 

که عاشق نه در قید حد و حدود