به گزارش شبکه خبری هزاره سوم بیش از 5 سال از انتخابات سال 88 می گذرد؛ انتخاباتی که می توانست تیر خلاصی به دشمنان انقلاب و نظام جمهوری اسلامی باشد.

اما با حاشیه هایی که سران فتنه در سال 88 برای انتخابات به وجود آوردند عرصه برای جولان ضد نظام و براندازان باز شد تا اینکه با رسیدن فتنه به روز عاشورا و حتک حرمت امام حسین(ع) توسط فتنه گران، مردم مسلمان و انقلابی کشور فتنه را برای همیشه در کشور خاموش کردند.

بعد از این جریانات در بهمن ماه همان سال برای 2 تن از سران فتنه به خاطر بر هم زدن امنیت ملی، همچنین فرماندهی اغتشاشات و بازی در پازل دشمن با عطوفت نظام در حق آنها، کمترین مجازات که همان حصر خانگی باشد در نظر گرفته شد تا شاید این افراد با گذشت زمان متوجه اشتباهات خود شوند و به آغوش نظام بازگردند.

با روی کار آمدن دولت یازدهم، رفع حصر سران فتنه که یکی از وعده های انتخاباتی رئیس جمهور بود، به خواسته اصلاح‌طلبان تبدیل شد.

آنچه که به نظر مهم می رسد این است که هدف جریان اصلاحات از پیگیری مداوم رفع حصر سران فتنه چیست؟

این خواسته در حالی است که به اذعان بیشتر فعالان سیاسی کشور، این 2 نفر به طور واقعی سران فتنه محسوب نمی شود و افراد دیگری نیز در این فتنه دخالت داشته و آتش آن را گرم می کردند.

در این خصوص می توان به بخشی از گزارش کمیسیون اصل 90 مجلس شورای اسلامی اشاره کرد که این گزارش در جلسه علنی چهارشنبه 7 دی ماه 1390 درباره رسیدگی به حوادث پس از انتخابات دوره دهم ریاست‌جمهوری 22 خرداد 1388 که منجر به شکل‌گیری جریان فتنه شد، قرائت شد.

در بخشی از این گزارش آمده است: صحنه‌گردانان نظام سلطه، با شکل دادن جبهه گسترده‌ای از هیچ اقدامی برای وارد آوردن یک ضربه کاری به رهبری نظام فروگذاری نکردند و برای ایجاد هماهنگی در میان این طیف وسیع، جلسات و حلقه‌های متعددی شکل گرفت که نقش اتاق فکر فتنه را ایفا می‌کردند.

در ادامه این گزارش آمده است: از جمله قدیمی‌ترین این جلسات جلسه صبحانه 22 است که از سال 86 به صورت هفتگی با حضور طیف کثیری از اصلاح طلبان و با هدف اقناع خاتمی جهت پذیرفتن کاندیداتوری و زمینه‌سازی برای حضور در انتخابات تشکیل می‌شد.

نکته قابل توجهی که می توان به ان اشاره کرد این است که موسوی و کروبی پس از رسیدن خاتمی به ریاست اصلاح‌طلبان به هیچ وجه از چهره های شاخص این جریان نبودند و به لحاظ نظری نیز قرابت قابل توجهی در سال 88 و چند سال قبل از آن با اصلاح طلبی موجود در ایران نداشتند.

این 2 نفر صرفاً جزء فعالان سیاسی بودند که با انگیزه هایی که قابل بحث است به واکنش تند و افراطی نسبت به وضعیت موجود پرداختند؛ کاری که جریان سلطنت طلب و حتی منافقین هم برای براندازی نظام انجام می دهند.

بنابراین تنها اشتراکی که میان موسوی و کروبی با اصلاح طلبان در سالهای نزدیک به 88 دیده می شد، حمله بی معیار به خطوط قرمز نظام جمهوری اسلامی بوده است.

اگر هم پذیرفته شود که این 2 نفر از چهره های اصلاح طلب کشور هستند، با این حال باز هم تلاش عجیب سران اصلاح طلبی برای رفع حصر این نفر با گذشت 4 سال عجیب و غیر قابل قبول است؛ در حالی که موسوی و کروبی به مهره های سوخته ای تبدیل شده اند که وجاهت قانونی و مردمی در کشور ندارند.

عطوفت نظام در حق سران فتنه به گونه ای بوده است که حکم حصر این 2 نفر در واقع صرفاً در حد ممنوعیت فعالیت سیاسی اعمال شده است؛ اما رسانه های ضد نظام در خارج از کشور و رسانه های زنجیره ای در داخل کشور این حصر را غیر قابل تحمل جلوه داده اند؛ در حالی که این حصر بیشتر به خاطر عدم اسیب به این افراد به خاطر اقدامات آنها علیه کشور است که با گذشت 5 سال آتش نفرت مردم از اقدامات آنها خاموش نشده است.

با توجه به این مسائل این سوال پیش می آید که تلاش همگانی جریان اصلاح طلبی در ماه های اخیر برای رفع حصر این 2نفر چه معنایی می تواند داشته باشد؟

این خواسته به شکلی است که یکی از شعارهای حاضرین در جشن انتظار و امید که به مناسبت اولین سال انتخاب روحانی به عنوان رئیس جمهور دولت یازدهم آزادی سران فتنه می شود و روحانی هم در جواب می گوید بر سر وعده های انتخاباتی خود هستیم.

این مسأله از چه اهمیت حیاتی برخوردار است که اصلاح طلبان با تمام توان سعی دارند حتی رئیس جمهور را وارد این مطالبه زیاده خواهانه کنند؛ در حالی که اصلاح طلبان می توانند مهم ترین خواسته خود را سهم خواهی از دولت یازدهم قرار دهند و به دنبال رسیدن به جایگاه های قدرتی در دولت یازدهم باشند.

اهمیت این مسأله زمانی روشن می شود که دیده شده است پس از یازدهمین انتخابات ریاست جمهوری، مهمترین مطالبه حزبی اصلاح طلبان بر رفع حصر سران فتنه تمرکز یافته است.

به نظر می رسد قائله فتنه 88 تمام سرمایه اجتماعی اصلاح طلبان در کشور را نابود کرده است و احیا و اعاده حیثیت این جریان تنها در گرو زدودن و پاک کردن صحنه تلخ فتنه 88 از حافظه اجتماعی ایران است که از طریق رفع حصر موسوی و کروبی به عنوان 2 تن از سران فتنه 88 محقق می شود.

شاید علت اصلی این موضوع که سران فتنه تا کنون حاضر به عذرخواهی علنی از ملت ایران نشده اند و یا دوری آنها از توبه کردن برای بازگشت به آغوش نظام هم احیای جایگاه اجتماعی از دست رفته اصلاح طلبان باشد.

با این حال بارها و بارها سران فتنه در محافل خصوصی خود اقرار کرده اند که در مورد تقلب در انتخابات 88 اشتباه کرده اند و با پافشاری بر مواضع خود سعی در القای شایعه تقلب داشته اند.

هرچند وعده هایی از سوی برخی مبنی بر رفع حصر سران فتنه داده شده است؛ اما ملت ایران نخواهد گذاشت کسانی که با تهمت های نابه جای خود قصد هتک حیثیت نظام اسلامی را داشته اند با دهن کجی به قانون و مطالبه عمومی مردم شهید پرور، دوباره حیثیتی برای خود دست و پا کنند.