یک روز قبل نیز، در روز سه شنبه، علی طیب نیا، مرد اقتصادی کابینه دولت نیز به همین آمار استناد کرده و آن را نشانه ای از موفقیت دولتی ها دانسته بود. وزیر اقتصاد در جلسه ای که که ظهر امروز با حضور وزیر صنعت معدن و تجارت، تعدای از کارآفرینان برتر کشور، اعضا کمیسیون اقتصادی مجلس ، رئیس صندوق توسعه ملی، معاونان بانک مرکزی و تعدادی از مدیرعاملان بانک های کشور برگزار شد گفته بود: «دولت زمانی که کار خود را شروع کرد تورم نقطه به نقطه کشور به بیش از ۴۰ درصد رسیده بود و باتوجه به تورم بالا تولید هم در کشور با چالش رو به رو شده بود و ب دلیل بی ثباتی اقتصادی به شدت کاهش یافته بود اما حالا شاهد هستیم که با کارهای انجام گرفته در دولت جدید تورم نقطه به نقطه به ۱۶ درصد کاهش یافته است و حالا دولت به دنبال آن است که رونق را به تولید نیز باز گرداند.»


تورم نقطه به نقطه یک فرمول ریاضی است نه یک شاخص اقتصادی

تورم نقطه به نقطه اصطلاحی است که این روزها زیاد از زبان سیاستمداران و مردان اقتصادی دولت می شنویم . اگر بخواهیم تورم نقطه به نقطه را تعریف کنیم، اینگونه می شود: اگر مقایسه شاخص قیمت اردیبهشت ۹۲ ( میانگین موزون قیمت سبد خانوار) به شاخص قیمت مدت مشابه سال قبل یعنی شاخص قیمت در اردیبهشت ۹۱ باشد به آن تورم نقطه به نقطه می گویند . تورم نقطه به نقطه به زبان ساده به ما می گوید قیمت کالاهای مصرفی یک خانواده به طور متوسط در اردیبهشت امسال چقدر نسبت به اردیبهشت پارسال افزایش یا کاهش داشته است .

علیرغم اینکه دولتی ها بر کاهش چشمگیر نرخ تورم تاکید دارند، مردم اما از این کاهش چیزی را احساس نمی کنند. این موضوع دلیلی ندارد جز اینکه آن نرخی که سبب می شود مردم تورم را حس کنند، نرخ تورم سالیانه است و نه نرخ تورم نقطه به نقطه؛ چرا که تورم اصولا کمیت و شاخصی دوره‌ای است بنابر این محاسبه ایستای این شاخص تنها در یک نقطه بی‌معناست. 

در واقع اصلا نرخی به نام نرخ تورم نقطه به نقطه جایی در کتاب های اقتصادی و محاسبات معتبر آماری دنیا ندارد. حتی در خود ایران هم تا قبل از مناظرات انتخاباتی سال ۸۸، این نرخ تورم، یک نرخ تورم ناشناخته بود و جای آن در میان آمارهای اقتصاد خالی.

این موضوعیست که خود کارشناسان اقتصادی مطرح کشور بر آن تاکید می کنند. مهدی تقوی، هضو هیئت علمی دانشکده اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی پیش از این در گفتگو با افکارنیوز گفته بود: «مواردی که در ایران اتفاق می افتد بیشتر متعلق به اقتصاد های درب و داغون است. استفاده از تورم نقطه به نقطه نوعی پوشاندن خرابکاری دولت هاست. این موضوع دو علت دارد: یکی اینکه خیلی بد عمل کردیم که باعث افزایش نرخ تورم شده است و دلیل دوم به مطالبات نیروی کار بر می گردد. در ایران نرخ تورم ۴۰درصد است اما میزان حقوق ۲۰درصد زیاد می شود. در حقیقت در ایران دولت به دلیل فقدان اتحادیه های صنفی هرکاری بخواهد می کند. بنابراین آنچنان به نرخ تورم توجه نمی شود.»