رضامیرمحرابی - عصر پنجشنبه 10 بهمن شهر خلوت تر از حد معمول است و این پرسشی ست که نه سرمای هوا پاسخش است و نه اتفاق خارق العاده ی دیگری. از مقابل سینماهای شهر که عبور می کنی صف طویل شکل گرفته بیشتر از هر کنش اجتماعی دیگری توجهت را جلب می کند و اینجاست که پرسشی بزرگ ما را وادار به واکاوی دلایل شکل گیری این صف های طولانی می طلبد. 
طرحی نو درانداختند که برای تشویق مردم به حضور در سینماها و آشتی دوباره یک روز به عنوان روز "سینماسلام" انتخاب کنند و در آن روز خانواده های ایرانی رایگان بروند فیلم ببینند و حظ ببرند.

دیدن تصاویر استقبال بی نظیر مردم در سراسر کشور ازاین طرح ما را به این فکر انداخت که آیا واقعا مشکل قیمت بلیت است یا اینکه مردم همواره از این گونه کنش های اجتماعی که به زندگی روزمره شان هیجانی بدهد استقبال می کنند خواه آن تفریح سینما باشد خواه استفاده رایگان از شهربازی.
یا شاید فیلم خوب کم داریم که ما را ترغیب نمی کند به همراه خانواده مان به سینما برویم و از این سرگرمی لذت ببریم. و مصداقش شکل گیری صف های مردمی در سال های دهه 60 و 70 مقابل سینماها بود برای دیدن فیلم های مورد علاقه شان آن هم نه با طرح رایگان بلکه با عشق و علاقه در سرما و گرما. 

 ظهور رسانه های ارتباط جمعی جدید قطعا تاثیر زیادی بر کاهش مخاطب گذاشته است ولی سوالی ایجاد می شود اگر صرفا همین یک دلیل باشد چرا در کشورهای مدرن که تکنولوژی در حد عالی بهره برداری شده آمارفروش فیلم ها بالاست و همچنان برای مخاطب سینما یک جادوست؟

این طرح شاید از این بعد در ظاهر موفق به نظر آید که مردمی را که ممکن است مدت ها پایشان به سالن های سینما باز نشده را دوباره با سینما آشتی داده و شاید آنها را ترغیب کند که این آشتی شان را ادامه دهند و سینما را به عنوان یک کالای فرهنگی در زندگی شان جدی بگیرند اما نباید دچار اشتباه در تحلیل شویم که علت اصلی عدم استقبال مردم از سینماها و تعطیل شدن پی در پی سینماهای قدیمی نداشتن پول و منابع مادی است ، مشکل در سوء مدیریتی است که سال هاست گریبان عرصه ی فرهنگ و هنر را گرفته است .
این سوء مدیریت می تواند دست کم گرفتن مخاطبی باشد که سلیقه اش رو به روز در حال تغییراست ، می تواند توقع بی جای مدیران از سینما باشد که دوست دارند از آن به عنوان تریبون استفاده کنند و یادشان رفته که سینما در وهله ی اول یک سرگرمی است  و هزار و یک دلیل دیگر که مارا امروز به این نقطه رسانده که برای جذب مردم باید درسال روزی را رایگان اعلام کنیم و شاهد تشکیل صف های طولانی جلو سینماها باشیم.

دوای این درد را باید در دگرجا جستجو کرد و از نویسنده و فیلمساز و پژوهشگر گرفته تا مدیران فرهنگی تصمیم گیرنده را به صورت جدی با این چالش مواجه کرد و از تک تک آنها راه حل خواست ، شاید در دوران تازه بتوانیم سینما را بار دیگر برای مردم تبدیل به جاذبه ای فرهنگی کنیم و توقعی از آن در حد خودش نه بیشتر، برای ارتقای سطح فرهنگ جامعه مان داشته باشیم.